Nowości w kolekcji Abarth098

Wysłany: Pon 19:31, 12 Mar 2018

Będę czekał z niecierpliwością na premierę: )

Wysłany: Pią 22:12, 16 Mar 2018

Na sezon 2010 V8 Supercar Championship Series w zespole Garry Rogers Motorsport nastąpiła zmiana głównego sponsora. Miejsce Valvoline zajęło Fujitsu, co spowodowało zmianę barw oraz schematu malowania samochodów Holden VE Commodore, z których korzystał zespół. Podstawowymi kierowcami pozostali Lee Holdsworth i Michael Caruso. Dla pierwszego z nich był to najbardziej udany sezon startów w tej serii. Wygrywając ostatni wyścig sezonu na torze Homebush Street Circuit zdobył 7. miejsce w klasyfikacji kierowców, a gdyby nie odjęcie 15 punktów za kolizje w trzecim wyścigu sezonu, zakończyłby go na 6. miejscu. Michael Caruso, po otrzymaniu trzech kar za kolizje i niebezpieczną jazdę o łącznej ilości 100 punktów, podobnie jak rok wcześniej, znalazł się na 11. miejscu. W klasyfikacji zespołów Garry Rogers Motorsport znalazło się na 3. miejscu.

Pierwszy w kolekcji VE Commodore od Biante prezentuje się bardzo dobrze. Spasowanie elementów jest nawet lepsze niż w prezentowanych dotąd modelach od Classic Carlectables. W wykonaniu tej generacji auta widać oczywiście odmienne podejście obu producentów, jednak kluczowa dla mnie kwestia, czyli zestawienie tych modeli obok siebie, wypada dobrze. Do modeli Biante z tych lat produkcji certyfikat dołączany był w formie plastikowej, umieszczanej u dołu podstawki i aby odkręcić od niej model trzeba najpierw wyjąć certyfikat z zaczepów Smile

Wysłany: Pią 22:56, 16 Mar 2018

Pomimo tego że jak sam wiesz wolę poprzednie generacje, to muszę stwierdzić że i te mają coś w sobie i cieszą oko Wink

Wysłany: Pią 23:08, 16 Mar 2018

To dobrze, bo sporo tych nowszych się u mnie pojawi Smile

Wysłany: Sob 11:20, 24 Mar 2018

W 2003 roku Paul Weel Racing stał się satelickim zespołem Tom Walkinshaw Racing, który prowadził dotąd w V8 Supercar Championship Series zespoły Holden Racing Team oraz K-Mart Racing. Zespół zmienił nazwę na Team Brock i wraz z dwoma Holdenami VX Commodore zbudowanymi przez Tom Walkinshaw Racing do zespołu dołączył startujący dotąd w Holden Racing Team Jason Bright. Drugim kierowcą pozostał Paul Weel, który ukończył sezon 2003 na 13. miejscu, a Jason Bright był 4. Relacja skutkująca utworzeniem Team Brock została rozwiązana pod koniec 2003 i zespół w kolejnym sezonie wznowił działalność ponownie jako Paul Weel Racing, korzystając nadal z aut uzyskanych od Tom Walkinshaw Racing. Na rok 2004 zespół miał już do dyspozycji VY Commodore, które pojawiły się w stawce już w poprzednim sezonie. Jason Bright pozostał w zespole i sezon 2004 ukończył na 3 miejscu, a od roku 2005 przeniósł się do Ford Performance Racing, a jego miejsce zajął [link widoczny dla zalogowanych].

Model auta Team Brock z sezonu 2003 od AutoArt był jednym z tych poszukiwanych przeze mnie od dłuższego czasu. Z tego powodu ucieszyła mnie wygrana aukcja, a malowanie auta okazało się być jeszcze ładniejsze niż na zdjęciach.

Wysłany: Sob 16:59, 24 Mar 2018

Paul Morris od 2000 roku wraz ze swoim zespołem Paul Morris Motorsport wszedł do wyścigów V8 Supercars, organizowanych wówczas pod nazwą Shell Championship Series. W sezonie 2004 zespół wystawiał jedno auto, którym był podobnie jak w roku poprzednim Holden VY Commodore. Najbardziej udany dla kierowcy był pierwszy wyścig sezonu na torze Adelaide Grand Prix Circuit, gdzie zajął 6. miejsce. Na koniec sezonu znalazł się na 22. miejscu, bezpośrednio za [link widoczny dla zalogowanych].

Spodobało mi się swoją odmiennością malowanie tego auta, więc liczyłem na wygraną właśnie tego modelu. Jak widać się udało, dzięki czemu kolejny model od Classic Carlectables jest w mojej kolekcji Smile

Wysłany: Sob 21:50, 24 Mar 2018

Odwzorowanie zawieszeń w tych modelach jest niesamowite i bardzo cieszy oko Wink

Wysłany: Sob 22:29, 24 Mar 2018

Nie widać tego, ale w Classic Carlectables nawet amortyzatory to oddzielne elementy, o czym chyba nawet wspominałem, więc podejście było wówczas zdecydowanie inne niż to, które zazwyczaj mamy w innych modelach Smile

Wysłany: Czw 17:20, 29 Mar 2018

Andrew Jones po sezonie 2005, w którym po raz pierwszy przejechał większość wyścigów sezonu serii V8 Supercar Championship w zespole Garry Rogers Motorsport, na sezon 2006 dołączył do zespołu Tasman Motorsport. Został partnerem zespołowym Jason’a Richards’a, który był związany z zespołem od czasu jego powstania w 2004 roku. Na autach zespołu Tasman Motorsport w sezonie 2006 pojawiło się więcej koloru pomarańczowego oraz wprowadzono rotacje sponsorów widocznych w tylnej części nadwozia na czarnym tle. Sponsorami tymi byli w zależności od rundy Sleepyhead, Auto Trader, SEW Eurodrive, Harrop Engineering, Firepower oraz Superservice Menus. Zespół za sprawą Jason’a Richards’a zdołał wygrać po raz pierwszy wyścig, co miało miejsce w drugiej rundzie na torze Winton Motor Raceway. Andrew Jones najwyższy wynik sezonu uzyskał w drugim wyścigu na torze Barbagallo Raceway, gdzie wówczas był 7. Pozostałe wyścigi kończył zazwyczaj na zdecydowanie dalszych pozycjach, a zdobyte punkty pozwoliły na zajęcie 26. miejsca, bezpośrednio przed [link widoczny dla zalogowanych] i za Brad'em Jones’em, który był jego wujkiem, i do którego zespołu dołączył w kolejnym roku. Jason Richards w klasyfikacji kierowców znalazł się na 18. miejscu. Miejsce Andrew’a Jones’a od roku 2007 zajął [link widoczny dla zalogowanych], startujący dotąd w Paul Weel Racing.

Classic Carlectables przygotowało auta zespołu Tasman Motorsport z sezonu 2006 w malowaniu, w którym w roli sponsora występuje Sleepyhead, który był ich sponsorem podczas wyścigów 1 i 2 na torze Adelaide Grand Prix Circuit oraz 6-8 na torze Barbagallo Raceway. W moim przypadku udało się wygrać model Andrew’a Jones’a, który wydano w ilości 700 sztuk, podczas gdy modeli auta Jason’a Richards’a powstało 900. Model przedstawia więc auto w malowaniu, w którym Andrew Jones uzyskał najwyższy wynik tego sezonu. W takim samym ukończył też drugi wyścig sezonu po kolizji, w wyniku której otworzyła się maska jego auta. Liczyłem na wygraną tego modelu z podobnych względów, jak w przypadku tego licytowanego w tym samym miejscu i czasie z poprzedniego wpisu. Dodatkowo pozytywnie zaskoczyła mnie wówczas cena końcowa, szczególnie na tle innych aukcji, które przegrałem.

Jackie Stewart, nazywany "Latającym Szkotem" pomimo wcześniejszych propozycji jazdy w Formule 1 zadebiutował w niej w 1965 w zespole British Racing Motors (BRM). W 1968 przeniósł się do zespołu Matra International, którego szefem był Ken Tyrrell, w którego zespole Stewart spędził sezon 1964 w Formule 3. Debiut zespołu Kena Tyrrella w Formule 1 okazał się udany i auta z podwoziem Matry wyposażone w silnik Ford Cosworth DFV okazały się o wiele bardziej konkurencyjne niż konstrukcja zespołu Matra Sports, który korzystał z silników V12. W klasyfikacji konstruktorów Matra-Ford zarządzana przez Tyrrella znała się na wysokim trzecim miejscu. Dostarczająca podwozia Matra znalazła się dopiero na dziewiątym miejscu i rozczarowana swoim silnikiem V12 zdecydowała się nie wystawiać swojego auta w kolejnym sezonie, a ulepszać silnik i dostarczać nadal podwozia zespołowi Matra International Kena Tyrrella, co zaowocowało tytułem w klasyfikacji kierowców (Jackie Stewart) oraz konstruktorów (Matra-Ford). Pod koniec 1969 Matra została nabyta przez Simkę, która była spółką zależną firmy Chrysler, bezpośredniego rywala Forda na rynku aut cywilnych. Z tego powodu zespołowi Tyrrella postawiono ultimatum, zgodnie z którym żeby nadal otrzymywać podwozia Matry musiałby zmienić silniki Ford Cosworth DFV na V12 Matry. Tyrrell i Stewart nie chcieli rezygnować ze sprawdzonych silników Cosworth DFV, co spowodowało zakończenie współpracy z Matrą i nabycie na sezon 1970 podwozi od zespołu March. Decyzja okazała się słuszna, gdyż Matra startując ze swoim silnikiem V12 przestała wygrywać, zdobywając okazjonalnie najniższe miejsca na podium. Tyrrell Racing po roku korzystania z podwozia March od 1971 wystawiał już auta z własnym podwoziem wyposażone w silniki Forda i pierwszy sezon startów z własną konstrukcją zakończył się tytułem mistrza świata dla Stewarta oraz jedynym w historii zespołu mistrzostwem w klasyfikacji konstruktorów. W roku 1972 Stewart został wicemistrzem, a zespół w klasyfikacji konstruktorów znalazł się na drugim miejscu. W sezonie 1973 Stewart wygrał 5 wyścigów i ponownie został mistrzem już podczas Grand Prix Włoch, ostatniej z europejskich rund, przed wylotem na ostatnie wyścigi do Kandy i Stanów Zjednoczonych. W sesji kwalifikacyjnej do ostatniego wyścigu sezonu na torze Watkins Glen zginął jeżdżący od 1970 dla Tyrrella François Cevert. Śmierć Francuza, który był przyjacielem Stewart’a spowodowała, że Szkot nie wystartował w ostatnim wyścigu sezonu 1973, który byłby jego setnym startem w Formule 1. Do setnego startu nigdy nie doszło, gdyż Stewart postanowił zakończyć karierę kierowcy Formuły 1 po tym sezonie, co podobno planował już wcześniej z myślą by Cevert został jego następcą. François Cevert, który w momencie śmiertelnego wypadku był drugim kierowcą sezonu, spadł ostatecznie na czwarte miejsce, a zespół Tyrrell, którego auta nie wystartowały w ostatnim wyścigu, ponownie został wicemistrzem w klasyfikacji konstruktorów.

Tyrrell 006 Stewarta z sezonu 1973 pochodzi z serii World Champions Collection wydawnictwa Minichamps. Model z pękniętą pokrywą gablotki wygrałem za kwotę tylko minimalnie wyższą niż dostępny model gazetowy od IXO, który dosłownie krótko przed pojawieniem się licytacji modelu od Minichamps rozważałem zakupić, jednak odpuściłem, co jak widać okazało się słuszną decyzją. Warto jednak zauważyć, że model gazetowy przedstawia odmianę z mniej osłoniętym silnikiem, dzięki czemu posiadanie obu modeli też byłoby całkiem ciekawe Smile

Współczesne bolidy mogą się schować przy tych historycznych ;d

Zdecydowanie się z tym zgadzam Ok!

W sezonie 2015 Deutsche Tourenwagen Masters (DTM) kierowcy otrzymali stałe numery na czas trwania kariery startów w tej serii. Mistrzostwa przyjęły system podobny do tego znanego wcześniej z F1 i MotoGP, gdzie kierowcy wybierali dowolny dostępny numer z puli 2-99, a numer 1 był zarezerwowany dla aktualnego mistrza serii. W sezonie 2015 seria powróciła również do zarzuconego po sezonie 2002 formatu rozgrywania w czasie weekendu dwóch wyścigów. Sezon zaczął się 2 maja na torze Hockenheim, a zakończył się 18 października na tym samym torze po 18 wyścigach. W trzecim weekendzie sezonu, na torze Norisring, wprowadzono system balastu oparty na wynikach uzyskanych w poprzednim wyścigu. Nominalna waga aut została ustalona na 1120 kg, a zakres zależny od wydajności ustalony w granicach 1105 - 1140 kg. W sezonie 2015 współpracę z zespołem Audi Sport Team Rosberg kontynuował Nico Müller, którego partnerem zespołowym pozostał Jamie Green. Nico Müller punktował zaledwie w 6 wyścigach, uzyskując łącznie 26 punktów i 21. miejsce w klasyfikacji kierowców, a Jamie Green z dorobkiem 150 punktów został wicemistrzem i tym samym najlepszym kierowcą Audi. Punkty kierowców pozwoliły Audi Sport Team Rosberg na zdobycie 5. miejsca w klasyfikacji zespołów. Audi różnicą 7 punktów przegrało obronę tytułu mistrzowskiego w klasyfikacji producentów na rzecz BMW.

Pomimo, że DTM to jedna z tych serii, które śledzę ze szczególną uwagą to Audi RS 5 DTM Nico Müllera absolutnie nie zapadło mi w pamięci. Pomimo to zdecydowałem się na zakup, gdyż zbyt długo zwlekałem zastanawiając się nad drugim z wystawionych RS 5 DTM i gdy już się zdecydowałem okazało się, że ktoś mnie ubiegł. Malowanie i cena prezentowanego modelu były zachęcające i myślę, że był to wówczas dobry wybór, tylko trochę szkoda, że najprawdopodobniej dokładnie ten sam model, który pierwotnie chciałem kupić, został niedawno wystawiony w licytacji, której poza dodaniem do obserwowanych całkowicie się nie przyglądałem i cena końcowa okazała się o około połowę niższa. Zakupione RS 5 DTM od Spark prezentuje się świetnie, jednak wydanie salonowe ma drobne niedociągnięcia, jak chociażby roztapiająca się farba na jednej z felg, a właściwie jej nadmiar znajdujący się na oponie. Poza tym i jednym nie najlepiej wklejonym reflektorem nie widzę dosłownie żadnych niedociągnięć pomimo dużej ilości detali. Zaskoczyła mnie też płyta umieszczona na podłodze, która jest metalowa.

Dla mnie DTM też jest serią którą śledzę najbardziej z wszystkich, zawsze ją lubiłem najbardziej, szczególnie ze względu na Tocę Race Driver i jej poszczególne części Wink

Szkoda że po sezonie 2018 z rywalizacji wycofuje się Mercedes, bo w końcu on był od samego początku tej serii Sad

Model niczego sobie, piękny nabytek, jest na czym oko zawiesić, gratuluję i pozdrawiam Smile

Obecność Mercedesa, pomimo że w DTM był zawsze, nie jest dla mnie aż tak kluczowa, jak to by seria przetrwała jego odejście i nadal była atrakcyjna dla widzów Wink