Nowości w kolekcji Abarth098

Wysłany: Nie 17:21, 04 Mar 2018

To praktycznie auto cywilne, tylko oklejone na czas wyścigu. Cywilnego z resztą też wydali w takiej postaci. Można powiedzieć, że Biante to AutoArt Wink

Wysłany: Nie 17:47, 04 Mar 2018

Rewelacja. Wszystkie drzwi otwierane są świetne.

Wysłany: Nie 17:54, 04 Mar 2018

Zdecydowanie, tylko trzeba uważać, żeby nie zepsuć tak jak ja Laughing

Wysłany: Nie 18:21, 04 Mar 2018

Z kangurów to najchętniej bym takiego Forda Falcon XB albo jakiegoś odjechanego UTE przytulił. Ale też full otwieranego i ze skretnymi kołami. Rewelacja Very Happy

Wysłany: Nie 18:50, 04 Mar 2018

Falcona XB w pełni otwieranego kojarze jedynie sedana od Trax. XB Coupe, o którym pewnie myślisz, to dostepnością i tym samym cenowo ciężki temat nawet jeśli chodzi o standardowy model od AutoArt. Z UTE dostepne obecnie są chyba tylko jedynie skrętne koła i otwierana tylna burta, jak w białym na pierwszej stronie mojego wątku. No i zmienne elementy zabudowy przestrzeni ładunkowej Smile

Wysłany: Nie 18:58, 04 Mar 2018

Ciekawy i poniekąd efektowny modelik, duża ilość ruchomych elementów jest
raczej rzadkością w tej skali (więcej niż w niektórych np Kyosho) Wink

Wysłany: Nie 19:04, 04 Mar 2018

To prawda i pozostaje mi kombinować, jak dobrać sie do pozostałych australijczyków, w których otwiera sie tak wiele Smile

Wysłany: Śro 19:21, 07 Mar 2018

W latach 1990-1991 powrócono do przyznawania przez CAMS (Confederation of Australian Motor Sport) tytułu Australian Endurance Championship. Wcześniej tytuł ten przyznawano w latach 1981-1986. W 1991 mistrzostwa te obejmowały auta turystyczne grupy 3A, czyli takie, które startowały wówczas w Australian Touring Car Championship. Mistrzostwa składały sie z dwóch wyścigów długodystansowych, rozpoczynając się 8 września na torze Sandown i kończąc 6 października na torze Mount Panorama. Wyścig Don't Drink Drive Sandown 500 wygrała załoga zespołu Bob Forbes Racing w składzie Mark Gibbs/Rohan Onslow. Jako jedyna z dwóch załóg swojego zespołu mieli do dyspozycji Nissana Skyline R32 GT-R zakupionego od zespołu Gibson Motorsport. Wyścig na torze Mount Panorama w Bathurst ukończyli na najniższym stopniu podium, a zdobyte w obu rundach punkty pozwoliły zdobyć kierowcom tytuł Australian Endurance Championship. W Bathurst wygrali Jim Richards i Mark Skaife z zespołu Nissan Motorsport Australia (Gibson Motorsport), dzięki czemu Nissan Motor Co (Australia) zdobył tytuł Australian Manufacturers Championship z maksymalną możliwą ilością punktów.

Model został przygotowany dla APEX najprawdopodobniej przez IXO. W porównaniu z nowszymi, żywicznymi modelami Forda FG X Falcon, prezentuje lepszy poziom montażu. W przeciwieństwie do innych malowań tego auta, to konkretne zostało wydane w tej skali najprawdopodobniej jedynie przez tego producenta, co nie stanowi problemu, gdyż model wygląda całkiem dobrze Smile

Wysłany: Śro 21:05, 07 Mar 2018

Bardzo fajny model:) tez właśnie niedawoq nabylem model r32:) fakt faktem cały jest plastykowy ale ma otwierane drzwi i maske pod którą kryje sie silnik niemalże w 3d:p

Wysłany: Śro 21:08, 07 Mar 2018

Rozważałem jego licytacje, ale w zamian zrobiłem dosyć spore zakupy w Kanadzie Smile

Wysłany: Śro 21:16, 07 Mar 2018

Powiem szczerze zaraz jak go wyciągnąłem z folii w której był owinięty sceptycznie do niego podchodziłem ale po dokladniejszym obejrzeniu stwierdzam że to jest spoko egzeplarz. Bardzo mi się podoba i w sumie to moja pierwsza wyscigówka:)

Wysłany: Śro 21:20, 07 Mar 2018

Takie modele mają specyficzny klimat, w którym jakość nie jest już aż tak ważna, jak w nowych modelach. Inna kwestia to taka, że przy tym moim nadal by się odnalazł Smile

Wysłany: Nie 13:56, 11 Mar 2018

W 1992 roku wyścig Bathurst 1000 (Tooheys 1000) odbył się 4 października w deszczowych warunkach. Do wyścigu dopuszczone zostały auta podzielone na 3 klasy. Klasa A obejmowała auta z turbodoładowanymi silnikami o pojemności powyżej 1600 cm3 (Ford Sierra RS500, Nissan Skyline R32 GT-R, Holden VL Commodore SS Group A SV, BMW M3 i 635CSi oraz pojedyncza Toyota Supra Turbo). W klasie B, obejmującej auta o pojemności poniżej 1600 cm3 znalazły się wyłącznie różne odmiany modelu Toyota Corolla. Klasa C została utworzona dla nowych samochodów turystycznych, które miały znaleźć się w Australijskich Mistrzostwach Samochodów Turystycznych od kolejnego roku. W tej klasie wystartowały trzy Holdeny VP Commodore oraz jeden Ford EB Falcon. Do zespołu Gibson Motorsport, który startując jako Nissan Motorsport Australia zwyciężył w wyścigu w poprzednim sezonie, na sezon 1992 dołączyła marka papierosów Winfield w roli sponsora tytularnego i zespół przyjął nazwę Winfield Team Nissan. „Godzilla”, bo tak potocznie nazwano R32, stanowiła duży problem w wyścigach aut Grupy A ze względu na świetne osiągi, którym pomagał napęd na cztery koła z automatycznie dołączanym napędem przedniej osi wyłącznie w przypadku uślizgu kół tylnych oraz skrętna tylna oś. Odmiana startująca w Japońskich Wyścigach Samochodów turystycznych (JTCC) w latach 1989-1993 wygrała wszystkie 29 wyścigów, w których się pojawiła. Auta zbudowanego w Australii przez Gibson Motorsport obawiali się sami Japończycy z Nismo, o czym świadczy przekonanie australijskiego zespołu do niewystartowania ze względów marketingowych w wyścigu na torze Fuji Speedway w 1991. Konfederacja australijskiego sportu motorowego (CAMS) przed sezonem 1992 dodała do ważących już 1360 kg R32 GT-R 40 kg balastu, a po wygraniu w mistrzostwach ATCC dołożono dodatkowe 100kg, uzyskując wagę 1500 kg na czas wyścigów długodystansowych. Warto tutaj wspomnieć, że auto w fazie projektowania otrzymało rzędowy 6-cylindrowy silnik o pojemności 2,6 litra po to, by auto zgodnie z regulaminem Grupy A, znalazło się w limicie wagowym wynoszącym 1260 kg. Dodatkowym zabiegiem w celu obniżenia osiągów było założenie zaworu upustowego do turbo w celu ograniczenia mocy, która w 1991 wynosiła około 640 KM. Szef zespołu, Fred Gibson, przyznał później, że jego zespół oszukał CAMS, jakoby auta jego zespołu straciły na tym zabiegu około 190 KM. Wykorzystano fakt, że CAMS nie miało pełnej wiedzy na temat działania zaworów upustowych i zaprojektowano je tak, by oszukać wyniki pomiarów. Niektórzy eksperci i fani uważają, że samochody najprawdopodobniej nadal miały moc około 600 KM, a kierowcy zespołu celowo odpuszczali podczas kwalifikacji i wyścigów. W kwalifikacjach do Bathurst 1000 w 1992 pole position zdobyli kierowcy Forda Sierra RS500, Dick Johnson/John Bowe, startujący w zespole Shell Ultra-High Racing (Dick Johnson Racing). Załogi Mark Skaife/Jim Richards oraz Anders Olofsson/Neil Crompton zespołu Winfield Team Nissan zakwalifikowały się odpowiednio na 2 i 11 miejscu. Podczas wyścigu doszło do przykrej sytuacji, gdyż na 33 okrążeniu w wieku zaledwie 56 lat, w wyniku ataku serca, zmarł Mistrz Świata Formuły 1 z 1967, Denny Hulme. Pod koniec wyścigu pojawiły się silne opady deszczu, które spowodowały wiele wypadków. Wyścig po raz drugi w historii został ostatecznie zakończony przed ukończeniem planowanej liczby okrążeń. Zatrzymanie wyścigu nastąpiło na 145. okrążeniu lidera, co wymagało w celu określenia klasyfikacji końcowej cofnięcia się do ukończonego 144. okrążenia, jednak wiele aut zderzyło się przed jego ukończeniem, więc oficjalne wyniki wyścigu zredukowano do 143. okrążenia lidera. Liderem tym był wówczas Jim Richards, który na 145. okrążeniu podążał na pierwszym miejscu z uszkodzonym po uderzeniu w bandę zawieszeniem i niemal urwanym kołem, a następnie wpadł w kilka innych stojących na torze pojazdów. Uznanie jako oficjalne wyniki pozycji zajmowanych na 143. okrążeniu spowodowały więc, że zwycięzcami wyścigi zostali kierowcy rozbitego samochodu, Jim Richards i Mark Skaife. Na drugim miejscu znalazł się Ford Sierra RS500 załogi Dick Johnson/John Bowe, a najniższy stopień podium zajęli kierowcy drugiego Nissana zespołu Winfield Team Nissan, Anders Olofsson i Neil Crompton. Był to dla nich jednocześnie najlepszy wynik w tym wyścigu w karierze, który drugi z nich zdołał jeszcze wyrównać w 1995 roku. Jim Richards stając na podium został wygwizdany przez kibiców, którym zdecydowanie nie podobało się uznanie za zwyciezców wyścigu kierowców rozbitego auta. Reakcja kibiców oraz informacja o śmierci Hulme’a spowodowała, że Richards podczas przekazu na żywo wygłosił przemówienie, w którym obraził kibiców, za co później przeprosił.

Skorzystałem z możliwości i zakupiłem R32 GT-R załogi Anders Olofsson/Neil Crompton, która jak wspomniałem wyżej, została sklasyfikowana na 3 miejscu. Model od APEX zdecydowanie wygrywa w [link widoczny dla zalogowanych] ze starszym modelem od Biante. Gdy do mnie dotarł oczywiście był ocenzurowany.

Od początku wiedziałem, że z cenzurą będzie widać, że czegoś brakuje, więc zamówiłem w Australii odpowiednie kalkomanie. Po dłuższym czasie, gdy nawet kalkomanie z Australii były u mnie już przez pewien czas, zauważyłem że producent dołożył je również do modelu, umieszczając je pod podstawką. Okazało się jednak, że jednej brakuje, więc nie żałowałem kupienia dodatkowych. Tuż przed samym ich nałożeniem i przeanalizowaniem zdjęć oryginału doszedłem do wniosku, że te dołączone przez producenta są zdecydowanie zbyt małe i wielkością najbardziej odpowiadają rzeczywistości te zakupione w Australii, poza tą przeznaczona na tył, która wyglądała na znacznie za małą. W tej sytuacji użyłem w tym miejscu jedną z dwóch tej samej wielkości dołączoną przez producenta, co sugeruje, że przeznaczone były najprawdopodobniej na drzwi. Kalkomanie nakładałem pierwszy raz, nie wiedząc czego się po nich spodziewać. Podczas ich nakładania okazało się, że spinki tylnej klapy to coś w rodzaju kalkomanii lub metalizowanej naklejki i niemal jedną z nich zgubiłem. W porę zauważyłem, że czegoś mi brakuje i znalazłem to maleństwo na blacie biurka. Ponowne przyklejenie zajęło mi więcej czasu niż nałożenie wszystkich nowych kalkomanii, jednak jakoś się to udało. Na zdjęciach widać niedoskonałości, nad którymi muszę popracować w przyszłości, jednak mimo to w rzeczywistości dzięki tytoniowym kalkomaniom model nabrał odpowiedniego wyglądu i z samego ich nałożenia jak na pierwszy raz jestem bardzo zadowolony Smile

Wysłany: Nie 23:10, 11 Mar 2018

No i pogratulować należy kolejnego pieknego skylinea:) malowanie ma chyba dużo lepsze niż ten poprzedni;) i kalki dokładane nadają dużo większej urody;)

Wysłany: Pon 17:59, 12 Mar 2018

Dzięki, mam jeszcze jednego, ale do czasu jego prezentacji sporo innych modeli czeka w kolejce Smile