Nowości w kolekcji Abarth098

Powiem szczerze że bardzo ale to bardzo mi się podoba ta Integra:) i z miłą chęcią bym ujrzał ja na swojej półce choć wyścigi to odrębna część motosportu ale coraz to bardziej łamie się by zacząć tez wyścigowe egzeplarze kolekcjonować Smile

Tak szczerze to mi też. Generalnie cieszy mnie powstanie tej serii, bo wcześniej wielu modeli z niej nigdzie nie było Smile

W 1975 aż trzech kierowców ukończyło, składający się z 15 weekendów wyścigowych sezon BSCC, z równą ilością 78 punktów. Byli to odpowiednio Andy Rouse (Triumph Dolomite Sprint należący do klasy B), Win Percy (Toyota Celica GT należąca do klasy A) oraz Stuart Graham (Chevrolet Camaro Z28 należący do klasy D). O tej kolejności w klasyfikacji końcowej kierowców zadecydowała łączna ilość wygranych wyścigów każdego z kierowców. W klasyfikacji producentów z równą ilością 81 punktów wygrał Chevrolet wystawiający auto w klasie D (klasa z największą pojemnością silnika) oraz Triumph startujący w klasie B.

O zakupie modelu zadecydowałem bardzo szybko, bez szczegółowej konfrontacji z rzeczywistym pojazdem. Bryła w porównaniu do chociażby takich modeli z serii jak Sunbeam Imp, czy Austin A40, okazała się w miarę dobra, szczególnie w porównaniu z modelem od Vanguards. W sumie najbardziej szkoda nieudanego charakterystycznego zakończenia dachu nad tylną szybą, jednak nawet cywilny model od Spark nie jest w tym miejscu idealny Smile

Łakomy, niespotykany i ciekawy kąsek Wink

Gratuluje zakupu Smile

Dzięki

Ładne to BMW od Triumph'a. Co do Integry, a jakby jakoś ją rozkręcić i zastąpić tą siatkę jakąś tekstylną ?

Całkiem wyciąć "siatkę" i byłoby dobrze Smile

Wysłany: Nie 15:07, 04 Mar 2018

Początki wyścigu Bathurst 1000 sięgają roku 1960, kiedy rozegrano wyścig Armstrong 500 na torze Phillip Island Grand Prix. Wyścig o dystansie 500 mil rozgrywano w tym miejscu do roku 1962, po czym tor w wyniku uszkodzeń został zamknięty na kilka lat, a wyścig przeniesiono na tor Mount Panorama w Bathurst. W 1966 wyścig zmienił nazwę na Gallaher 500, a od 1968 przyjął nazwę Hardie-Ferodo 500. Od roku 1973 zwiększono dystans wyścigu do 1000 km i do roku 1980 organizowano jako Hardie-Ferodo 1000. Wyścig początkowo przeznaczony był dla standardowych aut produkcyjnych, podzielonych na klasy w zależności od pojemności silnika. Od 1962 podział klas zależny był od ceny zakupu auta i klasy były ustalane w ten sposób do roku 1971. W roku 1972 przyjęto jednostki cenowe pojemności, gdzie pojemność silnika, wyrażona w litrach do trzech miejsc po przecinku była mnożona przez cenę zakupu w dolarach australijskich, aby uzyskać wartość CP dla każdego pojazdu, jednak od 1973 powrócono do pierwotnego podziału na podstawie pojemności silników. Podział na klasy trwał do roku 1994, a od 1995 stawka wyścigu Bathurst 1000 składa się z aut jednej klasy. Od 1999 wyścig został włączony do klasyfikacji Australian Touring Car Championship, które przemianowano od tego roku na V8 Supercar Championship Series.
W 1970 roku podział klas w zależności od ceny zakupu auta był następujący:
Klasa A – do 1,960 $ (Datsun 1200, Ford Escort 1300, Mazda 1300, Toyota Corolla),
Klasa B – od 1,961 $ do 2,400 $(Datsun 1600, Fiat 128, Ford Cortina, Holden Torana 2.6),
Klasa C – od 2,401 $ do 3,150 $ (Chrysler Valiant Pacer, Ford Escort 1.6, Holden Torana 3.1, Morris Cooper S),
Klasa D – od 3,151 do 4,100 $ (Chrysler Valiant Pacer, Fiat 125S, Triumph 2.5 PI),
Klasa E – powyżej 4,100 $ (Poza pojedynczymi autami BMW 2800 i Holden Monaro, klasa składała się wyłącznie z aut Ford Falcon GTHO Phase II).
Wyścig po starcie z pole position wygrał po raz pierwszy Allan Moffat. Kanadyjski kierowca startował za kierownicą Forda Falcona GTHO Phase II (klasa E). Podium zajęli wyłącznie kierowcy startujący samodzielnie (bez drugiego kierowcy). Drugi był Bruce McPhee startujący tym samym autem co Allan Moffat, a trzeci na mecie znalazł się Don Holland, startujący Holdenem LC Torana GTR XU-1 klasy C.

Model zwycięskiego auta z wyścigu Hardie-Ferodo 500 z 1970 wykonany przez Biante zapowiadał się bardzo efektownie. Wykonano 700 egzemplarzy i umieszczono w widocznym powyżej efektownym opakowaniu, jednak model który trafił do mnie od samego początku zawodził. Dotarł bez wklejanej środkowej części felgi w tylnym kole, jednak otrzymałem za ten brak zwrot w postaci 1/3 kwoty zakupu, a jego miejsce pomalowałem srebrną farbą. Niestety nie był to koniec problemów. Zauważyłem, że jedne z drzwi tylnych blokowały się przy otwieraniu. Zidentyfikowałem problem, jednak próba naprawy zakończyła się uszkodzeniem miedzianej zawiasy. Mimo to drzwi nadal się otwierają i zamykają, jednak jeszcze gorzej niż wcześniej. Model okazał się dla mnie na tyle pechowy, że w trakcie robienia zdjęć prawie zgubiłem też jedną z wycieraczek. Pomimo tych wszystkich problemów, którymi mnie zawiódł, nadal jest bardzo efektowny. Oczywiście największym plusem jest ilość otwieranych elementów w tej skali. Na tle całości najsłabiej wykonane wydają się być światła z tyłu, w których zapomniano również o pochyleniu kloszy po stronie osi wzdłużnej pojazdu wgłąb nadwozia (widoczne na ostatnim zdjęciu innego auta). Wklejane części felg swoim dziwnym wyglądem również stanowią minus modelu. Warto wspomnieć o tym, że producent nie zapomniał o rurkach, które pojawiły się w aucie przyklejone taśmą do przednich drzwi Smile

Wysłany: Nie 15:12, 04 Mar 2018

Bardzo ciekawy model, nigdy wcześniej go nie widziałem, wygląda naprawdę bardzo fajnie. Na szczególną pochwałę zasługuje zawieszenie, świetnie je odwzorowano Wink

Wysłany: Nie 15:16, 04 Mar 2018

Specjalnie na szybko robiłem zdjęcie podwozia, bo wcześniej zapomniałem Smile

Wysłany: Nie 16:06, 04 Mar 2018

Świetny model ; o !

Wysłany: Nie 16:16, 04 Mar 2018

Dzięki

Wysłany: Nie 16:38, 04 Mar 2018

Cudeńko!

Pozdrawiam!

Piotr

Wysłany: Nie 16:47, 04 Mar 2018

Dzięki, widzę że model mimo swoich wad zdobył zainteresowanie Smile

Wysłany: Nie 17:11, 04 Mar 2018

No prosze, fenomenalny Very Happy

Szkoda że wyścigówka, bo nie mój typ, ale te otwierane elementy+detale robią mega wrażenie!

Co jeszcze ten producent wypuścił?