Nowości w kolekcji Abarth098

Świetny model, mam takie dwa - wersja testowa i w innym malowaniu.
Jak już ktoś napisał - nie tylko wersje cywilne ale przede wszystkim
sportowe to domena Ferrari Wink

Dzięki, a jak się trafi okazja to na pewno innym malowaniem również nie pogardzę Smile

Mam problem z decyzją, czy fajniejszy jest model Forda, czy figurka Stiga ;d

Ja figurkę Stiga dosyć pominąłem, bo dla mnie liczy się przede wszystkim auto za nim Very Happy

Zespół Oreca Matmut na wyścig 24h Le Mans w roku 2010 pojawił się z dwoma różnymi konstrukcjami w najwyższej klasie LMP1. Były nimi Oreca 01 oraz Peugeot 908 HDi FAP, o czym wspominałem już przy okazji prezentacji pierwszego z nich. Załogę Peugeota stanowili Francuzi - Loic Duval/Olivier Panis/Nicolas Lapierre. Startowali z 4. miejsca, ale silnik wysokoprężny ich auta odmówił posłuszeństwa około 15 minut przed końcem 24-godzinnych zmagań i jazda zakończyła się efektownym płomieniem. Wcześniej z rywalizacji odpadły trzy auta fabrycznego zespołu Peugeot Total, z czego dwa również w wyniku awarii silnika.

Po prezentacji modelu [link widoczny dla zalogowanych] pomyślałem, że dobrze byłoby kiedyś dokupić 908 HDi FAP tego samego zespołu. Okazja pojawiła się niemal natychmiast, gdy pojawił się w bardzo mocno obniżonej cenie. Bardzo pozytywnie mnie zaskoczył i chociażby do montażu nie mam absolutnie żadnych zastrzeżeń, co w IXO nie jest takie oczywiste. Główną wadą jest zastosowanie srebrnej farby zamiast chromu, jednak to było oczywiste przed zakupem. Dosyć słabo prezentuje się też tył, a dokładniej plastikowy odlew, w którym znajdują się światła, jednak nie ma on większego znaczenia dla całości. Nad zakupem chwilę się zastanawiałem ze względu braku tego chromu, jednak tak naprawdę farba dała efekt, jaki można zobaczyć na części zdjęć prawdziwego auta.

Na starcie 71. edycji 24-godzinnego wyścigu na torze Le Mans pojawił się francuski zespół Scorp Motorsport Communication, wystawiający w zmaganiach auto z numerem #68. Chrysler Viper GTS-R z silnikiem 8.0 V10 rywalizował w klasie GTS. Kierowcami byli Luis Marques, Olivier Thévenin i Denis Dupuis. Po starcie z 32. miejsca, czyli ostatniego wśród aut swojej klasy, wyścig zakończył się dla nich na 229. okrążeniu po awarii silnika.

O tym, żeby zakupić wyścigowego Vipera myślałem już jakiś czas, jednak nigdy wcześniej nie myślałem o tym malowaniu, więc udział w licytacji, w której byłem jedynym licytującym był dosyć spontaniczny. Spodobało mi się to malowanie i cena nie była wysoka, a jednocześnie byłem ciekawy, co sobą prezentuje Viper od IXO. Muszę przyznać, że odebrałem go pozytywnie, pomimo kilku błędów, które dostrzegam. Pierwszym z nich są okrągłe halogeny, które przynajmniej powinny być głębiej osadzone, ale co ciekawe Minichamps również nie ustrzegł się tego błędu. Pozostałe niedociągnięcia IXO to bryła, a właściwie przedni zderzak, co dobrze widać pomiędzy wspomnianymi halogenami okrągłymi, a tymi znajdującymi się bliżej osi pojazdu. Halogeny zdają się czyli być w miarę w dobrym miejscu, tylko zderzak jest zbyt bardzo cofnięty. W obu modelach zabrakło symetrycznych wlotów w zderzaku, jednak o ile cały ten element w [link widoczny dla zalogowanych] wypada lepiej, to nie wiem, jak kolorystycznie wygląda całość w rzeczywistości. Patrząc na same jego zdjęcia, kolor jest zbyt blady, przez co wiele traci wizualnie w stosunku do rzeczywistości, jeśli tak właśnie jest. Jest to możliwe, bo miało miejsce chociażby w przypadku prezentowanego modelu [link widoczny dla zalogowanych] tego producenta. Z drugiej jednak strony, IXO na moich zdjęciach również straciło dużo z rzeczywistego koloru, który jest zdecydowanie zbliżony, a nawet wręcz identyczny, jak na zdjęciach oryginału. W tej chwili, biorąc pod uwagę tylko i wyłącznie wrażenie jakie model sprawia, zdecydowałbym się ponownie na IXO Smile

Greg Ritter w 1999 został mistrzem Australijskiej Formuły Ford, a w latach 1999-2014 wziął udział w 78. wyścigach australijskiej serii Supercars. Jego występy w tych mistrzostwach ograniczały się zazwyczaj do kilku startów w sezonie, z wyjątkiem sezonu 2005, w którym opuścił tylko dwa ostatnie weekendy wyścigowe (zaliczając 24 z 30 rund). Jedyny wyścig tych mistrzostw wygrał w 2004 podczas Sandown 500, gdzie był zmiennikiem Marcos’a Ambrose. Wracając do sezonu 2002, w którym nastąpiła zmiana nazwy serii z Shell Championship Series na V8 Supercars, wystartował w 7. wyścigach za kierownicą Forda AU Falcon. Z zespołem Shell Helix Racing (Dick Johnson Racing) wziął udział w trzech wyścigach na torze Sydney Motorsport, gdzie uzyskał najwyższy samodzielny wynik sezonu 2002, którym było 11. miejsce podczas trzeciego wyścigu, po starcie z 32. miejsca. Z DJR wziął jeszcze udział udział w Bob Jane T-Marts 1000 (Bathurst 1000) oraz VIP Petfoods Queensland 500, jako zmiennik Alan’a Jones’a, gdzie zdobyli odpowiednio 7. i 8. miejsce. Później zaliczył dwa wyścigi na torze Surfers Paradise w barwach Caterpillar Racing (Briggs Motor Sport).

Modelu w barwach Shell Helix Racing od Biante nie planowałem. Już dawno zdecydowałem, że Falcona zespołu Dick Johnson Racing z sezonu 2002 poszukam od Classic Carlectables, czego z resztą udało mi się dokonać, o ile paczka z Australii dotrze bezproblemowo. Biante z tego względu obstawiłem w licytacji niżej niż robię to zazwyczaj w przypadku modeli australijskich aut, jednak cena końcowa okazała się niespodziewanie jeszcze znacznie niższa. Wiedząc, że już wcześniej zapomniałem o jednej z aukcji tego sprzedawcy z UK, zapytałem, czy zamierza wystawiać kolejne australijskie auta. Uzyskałem odpowiedź twierdzącą oraz nie do końca konkretną listę tego, czego mogę się spodziewać w najbliższym czasie. Ostatecznie wygrałem większość interesujących mnie modeli. Właściwie to przegrałem tylko jednego Falcona, bo o jednym, jak wspomniałem, zapomniałem, a jednego sobie odpuściłem. Wracając do przegranego Falcona, po prostu nie byłem przekonany, czego mogę się spodziewac po Biante na tle Classic Carlectables i obstawiłem zbyt nisko. Gdy dotarła pierwsza paczka, a w niej model z dzisiejszego wpisu, wiedziałem już, że następne Biante warto przygarnąć. Nie jest to poziom Classic Carlectables z lat 2002-2012, co było oczywiste, jednak nadal są to świetne modele. Przede wszystkim obawiałem się jednak nie o jakość, a o wielkość modeli Biante, ale okazało się, że Classic Carlectables tylko sprawiają wrażenie masywnych, a w rzeczywistości wymiary tych modeli u obu producentów są zbliżone.

Porównując modele moją uwagę zwróciły tylne światła, które w Classic Carlectables wydają się być zbyt wysokie. W Biante z kolei według mnie są za niskie, ale za to podział kolorów klosza jest prawidłowy. Classic Carlectables ma też chyba nieco zbyt płaską pokrywę bagażnika, więc wysokość świateł powinna chyba stanowić coś pomiędzy tym, co przygotowali Ci dwaj producenci. W innych miejscach też są rozbieżności, jednak już mniej widoczne Smile

Kolejny wóz z rodziny tych, które u Ciebie lubię oglądać najbardziej Smile

Nic dodać nic ująć, rewelacyjny model i świetne wykonanie, bardzo przyjemnie się to ogląda i każdy kolejny V8 Supercars jest na plus Wink

Pozdrawiam Smile

Ciesze się, że się podoba, bo trochę tych Fordów w najbliższym czasie będzie Smile

Cieszę się bardzo Wink

Straszne te fordy w sumie są , ale jako model prezentują się ciekawie, szczególnie ten Shell

Dlaczego straszne? :roll:

Jakoś nie podobają mi się takie lampy ala e-klasa : d ale może się nie znam ; d

Po prostu chyba jeszcze nie widziałeś rodzinnej wersji ze standardowymi reflektorami z przodu Laughing

Zdecydowanie lepsza : d