Nowości w kolekcji Abarth098

Fuji Grand Champion Series rozgrywano w latach 1971-1989, jednak od roku 1988 pominięto nazwę Fuji, gdyż rozgrywano wyścigi również na innych torach. W roku 1972 rozganizowano na japońskim torze Fuji Speedway 5 wyścigów. Do mistrzostwa liczono wyniki pojazdów wyposażonych w silniki o maksymalnej pojemności dwóch litrów. Mistrzem został Hiroshi Fushida w Chevron B21P Ford. Trzy ostatnie rundy wygrał Noritake Takahara w Lola T280 Ford o oznaczeniu nadwozia HU3, którego wyniki, z racji pojemności silnika bliskiej trzech litrów, nie zostały liczone w klasyfikacji końcowej. Noritake Takahara wygrał jednak serię trzy razy - w 1973, 1975 i 1976, a w 1974 został wicemistrzem. W mistrzostwach tych zdobył łącznie 17 zwycięstw i 30 miejsc na podium.
Zakupiona przeze mnie Lola T280 przedstawia jednak nadwozie HU3 z wyścigu Fuji 1000 km z 28.07.1973. Załoga Noritake Takahara/Shigeaki Asaoka zwyciężyła nim w kwalifikacjach, jednak ukończyła przedwcześnie wyścig po zaledwie 35 okrążeniach. Wyścig wygrała Toyota Celica LB Turbo załogi Takahashi HareKuni/Misaki Kiyoshi, która pokonała pętle toru Fuji 143 razy w czasie 6 godzin i niespełna 2 minut, pokonując dystans 858 km.

Jak tu zaglądam, to zawsze muszę sobie drugą ręką szczękę podtrzymywać, żeby na podłoge nie opadała Ok!

Twój sposób prezentacji i opisy modeli oraz historia, która się za nimi kryje - poezja Smile

Wracając do tematu wyścigowych ciężarówek - zapraszam do "mnie", bilety są naprawdę niedrogie, a poza tym warto: [link widoczny dla zalogowanych]

Udało mi się zrobić zdjęcia zaległego modelu, którym jest Unic MZ36 TCA z naczepą typu laweta.
Gdy tylko zobaczyłem jego zapowiedzi w hiszpańskiej serii Camiones Articulados postanowiłem go kupić i porzucić plan przerobienia posiadanej lawety od New Ray Smile

Najlepiej zestaw ten wyglądałby z Seatami z lat 60., jednak dotąd nie posiadam większej ilości takich w kolekcji, więc braki zastąpiły Volvo Smile

Volkswagen Golf V znalazł się w mojej kolekcji już dawno. Bardzo mnie swego czasu zaskoczył detalami, ale także wagą, szczególnie tylnej części modelu.

Brakowało mi wersji Variant. Wielokrotnie mogłem kupić kombi za niewielkie pieniądze, jednak uparłem się na model w kolorze niebieskim. Opłacało się czekać, gdyż model wygrałem za niewielką sumę.

Oba modele świetnie się uzupełniają. Wbrew pozorom kombi jako model jest znacznie lżejsze.

Pozostaje mi polować na inne wersje oraz generacje Golfa Smile

Benetton B194 został zaprojektowany przez Rory Byrne'a i uczestniczył w wyścigach Formuły 1 w sezonie 1994. Napędzały go silniki Forda produkowane przez firmę Cosworth. W sezonie 1994 w wyścigach wraz z zespołem Benetton wystartowało czterech kierowców: Michael Schumacher, Jos Verstappen, JJ Lehto oraz Johnny Herbert.
JJ Lehto, który w 1993 roku jeździł dla zespołu Sauber, na sezon 1994 przeszedł do zespołu Benetton, i uzupełnił skład wraz z Michaelem Schumacherem. Podczas jazd testowych przed startem sezonu Lehto doznał poważnego wypadku, w związku z którym nie był w stanie brać udziału w pierwszych wyścigach sezonu. Miejsce Fina zastąpił nowy kierowca testowy zespołu - Jos Verstappen. Po dwóch wyścigach Verstappen musiał odstąpić swoje miejsce na rzecz powracającego do rywalizacji Lehto. Po rozczarowujących wynikach Lehto, Verstappen powrócił w charakterze etatowego kierowcy podczas Grand Prix Francji i został zastąpiony przez Herberta na dwa ostatnie wyścigi sezonu. Lehto powrócił do rywalizacji w Grand Prix Włoch i Portugalii, zastępując zawieszonego za incydenty podczas Grand Prix Wielkiej Brytanii Michaela Schumachera. Później wrócił do zespołu Sauber, gdzie występował w dwóch ostatnich wyścigach sezonu. Podczas sezonu 1994 wraz z zespołem Benetton zdobył 1 punkt w Grand Prix Kanady i po tym sezonie nie pojawił się już więcej w wyścigach Formuły 1.
Benetton do końca sezonu rywalizował z Williamsem o tytuł w klasyfikacji kierowców oraz konstruktorów. Przed ostatnim wyścigiem sezonu, Michael Schumacher miał nad Damonem Hillem z Williamsa przewagę jednego punktu. Na 36 okrążeniu wyścigu, będąc liderem, Schumacher uderzył w barierkę znajdującą się po zewnętrznej części toru. Hill spróbował wyprzedzić Niemca, ale Schumacher powrócił na tor i w zakręcie nastąpiła kolizja, przez którą obaj kierowcy wycofali się z wyścigu. W wyniku kontrowersyjnej kolizji Schumacher zdobył swój pierwszy tytuł mistrza świata, natomiast Williams zdobył tytuł w klasyfikacji konstruktorów.
W kolekcji pojawił się Benetton B194 JJ Lehto od Minichamps.

Model dołączył do Saubera C12 JJ Lehto z sezonu 1993 oraz Benettona B189 z sezonu 1989.

Oldsmobile Aurora przygotowany został dla klasy GTS-1 na sezon 1996 IMSA GT Championship. W sezonie tym startowały auta w trzech klasach: WSC, GTS-1 i GTS-2. Większość wyścigów rozgrywano dla wszystkich klas, jednak w 4 z 10 rozegranych najpierw zorganizowano wyścigi dla aut GTS-2, a następnie dla WSC i GTS-1. W debiutanckim sezonie 1996 Aurora, wygrywając 8 wyścigów w swojej klasie, zdobyła mistrzostwo wśród aut GTS-1.

Gdy tylko zobaczyłem model tego auta, wiedziałem, że musi do mnie trafić. Długo szukałem dobrej okazji i gdy już znalazłem odpowiednią okazało się, że mogę odkupić dokładnie ten egzemplarz, który zainspirował mnie do poszukiwań tej miniatury, więc znalazł się u mnie.

Model przedstawia auto w fazie pokazowej, jednak Minichamps posiadał w ofercie również Aurore startującą w wyścigach, co skłania do dalszych poszukiwań w tym temacie.

Wysłany: Pią 21:53, 11 Mar 2016

Powstaje stosunkowo niewiele aut polskich kierowców wyścigowych, więc postanowiłem wzbogacić kolekcję o jeden z tych nielicznych wyjątków. IXO wydało model Saleen S7R, którym załoga Maciej Stańco/Rafal Janus zajęła 12. miejsce w wyścigu serii FIA-GT na torze Monza w dniu 10 kwietnia 2005. W pozostałych wyścigach Saleen o oznaczeniu nadwozia S7-01-014R posiadał już delikatnie zmienione reklamy sponsorskie, jednak schemat malowania pozostał niezmieniony. Autem tym Stańco startował również w wyścigach Grand Prix Polski, które w roku 2005 wygrał, zostając mistrzem po raz czwarty z rzędu.
Saleen S7R zadebiutował w roku 2000 na rodzimych torach w USA, a jego kariera w wyścigach długodystansowych zakończyła się w roku 2010. S7R posiadał silnik V8 o pojemności niespełna 7 litrów, mocy 600 KM i 745 Nm momentu obrotowego, natomiast model IXO stał się ciekawą pozycją w kolekcji Smile

Wysłany: Pią 21:59, 11 Mar 2016

Wpisuje na liste Ok!

nie mialem pojecia o tym modelu. Wlasnie dla takich modeli zalozylem watek w innym dziale Razz

Trudno go zdobyc?

Co do prawdziwego samochodu to pamietam ,ze robil niesamowite wrazenie na torze poznan Smile

Mocnych na niego nie bylo

Wysłany: Pią 22:03, 11 Mar 2016

Dzięki temu wątkowi od słowa do słowa dowiedziałem się o nim, a zdobyć go łatwo Smile

Wysłany: Sob 14:08, 12 Mar 2016

Abarth098 napisał:

Powstaje stosunkowo niewiele aut polskich kierowców wyścigowych (...) IXO wydało model Saleen S7R, którym załoga Maciej Stańco/Rafal Janus zajęła 12. miejsce w wyścigu serii FIA-GT na torze Monza w dniu 10 kwietnia 2005.

SALEEN polskich kierowców?!?! Super sprawa. Nie śledzę wyścigów jakoś dokładnie i oczywiście nic nie wiedziałem o udziale Polaków.

pako3110 napisał:

nie miąłem pojęcia o tym modelu

Pako, na pewno nie tylko Ty. Może takich modeli jest więcej, niż nam się wydaje? Tylko są o wiele mniej popularne, niż kierowców z czołówki światowej. Może warto takich szukać od innej strony, czyli np. od list startowych wyścigów i rajdów a nie od nowości firm produkujących modele?

Wysłany: Nie 21:44, 13 Mar 2016

Nissan Bluebird Super Silhouette Gr. 5 to konstrukcja, która jak sama nazwa wskazuje tylko nawiązuje do seryjnego auta. Umieszczono w niej 4-cylindrowy silnik o pojemności 2,082 cm3 oraz 5-biegową skrzynię. Jednostka napędowa o oznaczeniu LZ20B osiągała 570KM i 539Nm przy 1000 kg wagi auta. Długość całkowita wyniosła aż 5,12m.
H. Yanagida zdobył tytuł mistrzowski za kierownicą tego auta dwukrotnie – w 1980 i 1982. Prezentowany model zespołu Central 20 pochodzi z roku 1984, a malowanie Coca-Cola Light bardzo mi się spodobało.

Model od TSM spodobał mi się tak bardzo, że chętnie dokupiłbym wersję z roku 1982 w czerwonych barwach Coca-Cola, jednak równie ciekawe są inne modele startujące w tych wyścigach. Ciekawostką może być też fakt, że w wyścigach obok Bluebirda startowały również Nissan Silvia oraz Skyline z tym samym silnikiem LZ20B i taki zestaw chętnie zobaczę u siebie w przyszłości.

Wysłany: Sob 21:06, 26 Mar 2016

McLaren-TAG zdobył tytuł mistrza świata konstruktorów i kierowców w sezonach 1984 (Niki Lauda) i w 1985 (Alain Prost). W sezonie 1986 Mclaren ustąpił Williamsowi w klasyfikacji konstruktorów, jednak Prost zdobył drugi tytuł mistrza świata kierowców. Po przegranych z zespołem Williams w sezonach 1986-1987, McLaren podpisał kontrakt z Hondą, która przyczyniła się do sukcesów Williamsa w tych latach. Na sezon 1988 do zespołu dołączył także Ayrton Senna, który przeszedł z Lotusa. Sezon ten był ostatnim tzw. „ery turbo”, na który wprowadzono też nowe regulacje dotyczące silników. Dozwolone było korzystanie z silników wolnossących o maksymalnej pojemności 3500 cm³ i maksymalnie dwunastu cylindrach. Samochodów z tymi silnikami nie dotyczyły ograniczenia odnośnie pojemności baku paliwa, które zostały zaostrzone w stosunku do samochodów używających silników z doładowaniem. Ciśnienie doładowania zostało zmniejszone z 4 do 2,5 barów. Honda w sezonie tym prowadziła dwa programy budowy silników - turbodoładowanego na bieżący sezon, oraz wolnossącego według regulaminu na następny rok. Rezultatem prac nad silnikiem turbodoładowanym jest jednostka RA168E 1.5 V6t . Z silnika tego w 1988 korzystał McLaren oraz Lotus, jednak to model MP 4/4 zaprojektowany przez Gordona Murraya oraz Steve'a Nicholsa okazał się niepokonany w 15 z 16 wyścigów sezonu. Senna wygrał osiem wyścigów i zdobył swój pierwszy tytuł mistrza świata. Zdobył mniej punktów od Prosta, jednak w klasyfikacji generalnej, w której w tym sezonie uwzględniano 11 najlepszych wyników, wyprzedził go o 3 punkty.

Zdecydowałem się na gazetowy model IXO, bo stwierdziłem, że będzie pasował do wspomnianych na wstępie modeli Solido z sezonów 1985 i 1986.

Słabym punktem w IXO są opony, natomiast tylne skrzydło już po zrobieniu zdjęć wyprostowałem, przyklejając w odpowiedniej pozycji po rozwierceniu mocującego go nitu Smile

Wysłany: Sob 22:33, 26 Mar 2016

Gdy mowie o bolidzie F1 to w glowie mam wlasnie bolidy z tego okresu...Fajny model Ok!

Też bardzo lubię bolidy z tych lat, jednak równie bardzo te z poprzedniej dekady Smile

McLaren M23 powstał na bazie modelu M16B, który wygrał Indy 500 w 1972 roku oraz używanego w F1 dotychczas modelu M19. Za projekt modelu odpowiedzialny został Gordon Coppuck. Silnik Ford Cosworth DFV został poprawiony przez Nicholson-McLaren Engines. M23 pojawił się na torach F1 w 1973, by w sezonie 1974 zdobyć mistrzostwo świata zarówno wśród kierowców (Emerson Fittipaldi), jak i konstruktorów – były to pierwsze zdobyte tytuły mistrzowskie w historii zespołu. Mistrzostwo w klasyfikacji kierowców zdobył również James Hunt w 1976. M23 wystartował w F1 po raz ostatni w sezonie 1978. Bolid w tych latach ulegał zmianom, jednak główna konstrukcja pozostawała niezmieniona do czasu pojawienie się następcy – modelu M26. Gordon Coppuck zaprojektował M26 jako lżejszy i mniejszy oraz o węższym nadwoziu od poprzednika. Prace projektowe rozpoczął w 1976 roku. Johenn Mass poprowadził M26 w Grand Prix Holandii, gdzie zajął 9 miejsce. McLaren zdecydował, że auto wymaga poprawek i dalszą część sezonu 1976 oraz początek sezonu 1977 kontynuowano starty modelem M23. Przeprojektowany M26 zadebiutował podczas weekendu Grand Prix Hiszpanii, a przez cały sezon osiągi samochodu poprawiły się zauważalnie. Hunt wygrał trzy razy i zdobył dwa inne podia w drugiej połowie sezonu. Dwie potencjalne wygrane zostały utracone w Austrii i Kanadzie w wyniku awarii. Na koniec sezonu 1977 McLaren zdobył 60 punktów i był trzeci w klasyfikacji konstruktorów ustępując Ferrari i Lotusowi.
Przechodząc do modeli, udało się stworzyć ciekawy zestaw – M23 i M26 z sezonu 1977, którymi Jochen Mass zdobył 25 punktów, dające mu 6. miejsce w klasyfikacji końcowej kierowców. Oba modele to PMA, jednak M23 jest o tyle ciekawy, że posiada zdejmowane elementy Smile

W sezonie 2007 Vodafone został sponsorem tytularnym zespołu McLaren Mercedes. Do zespołu dołączył również Mistrz Świata sezonów 2005 i 2006 - Fernando Alonso. Jego partnerem został wieloletni protegowany zespołu - Lewis Hamilton. Po raz pierwszy skład zespołu stworzyli dwaj nowi kierowcy. Na sezon 2007 Mike Coughlan zaprojektował model o oznaczeniu MP4-22. W trakcie sezonu zespół był zamieszany w tzw. „aferę szpiegowską”, polegającą na przejęciu informacji technicznych zespołu Ferrari. McLaren został zdyskwalifikowany w klasyfikacji konstruktorów sezonu 2007. Decyzja nie miała żadnego wpływu na punkty zdobywane przez kierowców. Lewis Hamilton miał duże szanse zostać Mistrzem Świata. Na 2 wyścigi przed końcem sezonu miał 17 punktów przewagi nad Kimim Räikkönenem z Ferrari. W wyniku serii błędów popełnionych na torze przez Hamiltona, ostatecznie mistrzem został Räikkönen, który zdobył w mistrzostwach 110 punktów. Kierowcy McLarena zdobyli po 109 punktów, jednak przewaga drugich miejsc dała Hamiltonowi wicemistrzostwo. W tej sytuacji trzecia pozycja przypadła Alonso.

Model od Minichamps przedstawia MP4-22 Lewisa Hamiltona z Grand Prix Kanady, gdzie odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w Formule 1.