Modele z szewronami na masce - kolekcja Citroenów Coxa.P

Abrimaal - dzięki za miłe słowa.
Co do Twoich zdjęć. Wersja 2CV z prostokątnymi reflektorami to może być rok 1974 lub późniejszy, ale to malowanie nie pasuje. Ktoś chciał zrobić wersję Charleston (pokazana w 1980 r.), ale ta wersja nigdy nie miała lamp prostokątnych. Ten drugi model z okrągłymi reflektorami to może być wersja Dolly z 1985 r. tylko tu też ktoś nie do końca ją pomalował. Wszystkie Dolly miały charakterystyczne malowanie tylnych drzwi.

Dziś obiecany ciąg dalszy o Citroënie 2CV. Prezentację rozpocznie 2CV 4x4 Sahara, a potem chronologicznie Ami, Dyane, Méhari. Na koniec specjalna edycja 2CV „made by Hermes” . Przedstawię również więcej informacji o furgonetkach Citroëna 2CV i Acadiane.

Citroën 2CV 4x4 Sahara
Lata produkcji: 1960 – 1966 + 1971
Łączna produkcja: 694 szt. (w tym 1 szt. z 1971 r.)
W 1954 r. inż. Ch. Bonnafous (nie był związany z firmą Citroën) zrealizował pomysł, aby w swoim Citroënie 2CV zainstalować drugi, identyczny silnik (poj. 375 ccm) umieszczony w bagażniku napędzający koła tylne. Ponieważ silnik ten został odwrócony chłodnicą do tyłu Bonnafous musiał również przekonstruować wałek rozrządu, aby zmienić kierunek jego obrotów. W ten sposób powstał pojazd z dwoma silnikami z napędem na 4 koła. Pojazd ten przejechał ok. 100 tys. km.
Citroën przejął tę koncepcję i w 1958 r. pokazał 2CV 4x4 Sahara. Produkcję uruchomiono w 1960 r. w fabryce po przejętej firmie Panhard.
Dane techniczne:
Silniki - 2 silniki, dwucylindrowe, typu boxer, benzynowe, każdy o poj. skokowej 425 ccm (12 KM przy 3500 obr./min.), górnozaworowe z wałkiem rozrządu w korpusie; od 1967 r. silniki miały moc 14 KM przy 4000 obr./min.
Układ zasilania - gaźnik opadowy Solex 26 BCJ.
Układ napędowy (dla każdego silnika osobny) - manualna skrzynia biegów o czterech przełożeniach, całkowicie zsynchronizowana, sprzęgło odśrodkowe, jednotarczowe. Do sterowania i synchronizacji pracy silników na podłodze pojazdu, w tunelu umieszczono cięgna mechaniczne. Zamiast jednego, 20-to litrowego zbiornika paliwa umieszczono pod przednimi siedzeniami 2 zbiorniki po 15 litrów każdy.

Zawieszenie przednie – niezależne, wahacze wzdłużne pchane połączonych sprężynami poziomymi z wahaczami tylnymi, amortyzatory cierne.
Zawieszenie tylne – niezależne, wahacze wzdłużne wleczone, amortyzatory cierne.
Hamulce - bębnowe z przodu i z tyłu, sterowane hydraulicznie.
Nadwozie - czterodrzwiowa, czteromiejscowa limuzyna, oparte na ramie.
Wymiary – długość: 3780 mm, szerokość: 1480 mm, wysokość: 1600 mm
Rozstaw osi - 2400 mm.
Rozstaw kół - przód i tył: 1260 mm.
Masa własna - 735 kg.
Prędkość maksymalna - 100 km/h (12 KM) / 105 km/h (14 KM).
Zużycie paliwa - 9,0 – 11,0 l/100 km.
W stosunku do „zwykłych” 2CV wzmocniona została rama pojazdu, zawieszenie, wahacze i amortyzatory.
Do dnia dzisiejszego zachowało się 27 sztuk wersji Sahara.

Na zdjęciach jest pokazany model Citroën 2CV 4x4 Sahara. Producent modelu Vitesse. Skala 1:43.

Citroën Ami
Lata produkcji: Ami6 - 1961 – 1971; Ami8 – 1969 – 1979; Ami Super – 1973 - 1976
Łączna produkcja: Ami6 - 1039384 szt. (w tym 3518 szt. Ami6 Service); Ami8 - 800775 szt. (w tym 27431 szt. Ami8 Service); Ami Super - ~ 42000 szt. (w tym 801 szt. wersji Ami Super Service)
W 1955 r. Citroën pokazał „boginię” czyli model DS19 a w 1957 r. zakończył produkcję Citroëna Traction Avant. W ten sposób w końcu lat 50-tych w ofercie pozostały dwa modele aut osobowych: 2CV (segment aut małych) i DS19 (segment aut wyższej klasy średniej). W 1959 r. biuro konstrukcyjne otrzymało zadanie stworzenia auta plasującego się pomiędzy 2CV i DS19. Samochód miał spełniać kilka kluczowych warunków: długość około 4 metrów, komfort dla czterech pasażerów, duży bagażnik i optymalne wykorzystanie przestrzeni. Projekt nadwozia powierzono znów Flaminio Bertoniemu. Był to ostatni projekt tego artysty dla Citroëna – Flaminio Bertoni zmarł w lutym 1964 r. Mając na uwadze ograniczanie kosztów wykorzystano podwozie i silnik Citroëna 2CV. Aby zapewnić komfort pasażerom we wnętrzu, przy wymiarach ograniczonych przez podłogę z 2CV, powstało nadwozie z wysoko poprowadzoną linią dachu i zastosowaniem tylnej szyby odwrotnie skośnej do kierunku jazdy (rozwiązanie to znane już było od 1957 r. z Mercury’ego Monterey; później zastosowane w Fordzie Anglia). Awangardowym rozwiązaniem było zastosowanie prostokątnych reflektorów (opracowanie firmy Cibie), które dawały 26% więcej światła od tradycyjnych, okrągłych. To samo rozwiązanie zastosowano w tym samym roku również w Fordzie Taunusie. Charakterystyczne obniżenie maski w części środkowej pomiędzy reflektorami wyniknęło z zastosowania małego silnika z 2CV (planowano zastosować silnik o większych gabarytach). Nie można było obniżyć linii maski w części gdzie zamontowano reflektory ze względu na obowiązujące wtedy we Francji przepisy dot. minimalnej wysokości umieszczenia reflektorów. Zakładając rynkowy sukces tego projektu Citroën wybudował ultranowoczesną, zautomatyzowaną fabrykę w Rennes - La Janas (Bretania). Był to pierwszy zakład Citroëna, w którym równocześnie produkowano nadwozia i montowano samochody.
Premiera Citroëna Ami6 nastąpiła 9 czerwca 1961 r. równocześnie w całej sieci dealerskiej Citroëna w Europie.
Dane techniczne:
Silnik – 4-suwowy, 2-cylindrowy, bokser, benzynowy, poj. skokowa 602 ccm, moc 20 KM przy 4500 obr./min., umieszczony z przodu, chłodzony powietrzem.
Układ zasilania - gaźnik opadowy Solex typ 30 PBI.
Układ napędowy - manualna skrzynia biegów o czterech przełożeniach, całkowicie zsynchronizowana, przedni napęd.
Zawieszenie przednie i tylne – niezależne, wahacze wzdłużne, sprężyny śrubowe, amortyzatory cierne.
Hamulce – bębnowe z przodu i z tyłu, sterowane hydraulicznie.
Nadwozie – stalowe, czteromiejscowe, czterodrzwiowe na ramie płytowej.
Wymiary – długość: 3865 mm, szerokość: 1520 mm, wysokość: 1485 mm.
Masa własna – 620 kg.
Prędkość maksymalna - 102 km/h.
Zużycie paliwa – 6,5 l/100 km.

Małe kalendarium Ami6
Październik 1964 r. – premiera Citroëna Ami6 Break na Salonie Samochodowym w Paryżu. Modernizacji ulega silnik - nadal o poj. 602 ccm (również w wersji Ami6 Berline) – moc 26 KM przy 4750 obr./min. oraz gaźnik Solex typ 40 PICS. Ładowność tego kombi to 320 kg. W nadwoziu przygotowano miejsca na montaż pasów bezpieczeństwa. Od tego momentu wszystkie samochody Citroëna miały jako opcjonalne wyposażenie pasy bezpieczeństwa.
1965 r. – na bazie Ami6 Break powstaje wersja Ami6 Service (jest to wersja bez pary tylnych drzwi i tylnych okien).
1967 r. - powstaje wersja Ami6 Service Vitrée (przeszklona wersja service).
1968 r. – kolejne modernizacje układu zasilania (dwukanałowy gaźnik Solex) i zmiana stopnia sprężania silnika skutkuje wzrostem mocy do 35 KM przy 5750 obr./min. bez zmiany pojemności skokowej.
1969 r. – koniec produkcji Ami6 Berline i Ami6 Service
1971 r. – koniec produkcji Ami6 Break.

Citroën Ami8 został zaprezentowany na salonie samochodowym w Genewie w marcu 1969 roku. Tym razem nadwozie wyglądało bardziej konwencjonalnie. Zostało ono zaprojektowane przez firmę Heuliez. Był to czterodrzwiowy hatchback oraz pierwszy samochód osobowy Citroëna z blaszanym dachem. Od razu w ofercie znalazły się wszystkie trzy wersje nadwozia (Berline, Break i Service). W zawieszeniu pojazdu wprowadzono drążki reakcyjne z przodu oraz amortyzatory teleskopowe przy wszystkich kołach. Modernizacji uległy również przednie hamulce: zamiast bębnowych zastosowano tarczowe.
Dane techniczne:
Silnik – 4-suwowy, 2-cylindrowy, bokser, benzynowy, poj. skokowa 602 ccm, moc 35 KM przy 5750 obr./min., umieszczony z przodu, chłodzony powietrzem. Tu mała dygresja: w kilku źródłach można znaleźć informację o zastosowanym w tym modelu silniku o pojemności 597 ccm i mocy 32 KM osiąganej przy 5750 obr./min., w którym zastosowano niewielkie doładowanie (na kanale dolotowym powietrza umieszczono wentylator). Niestety w żadnym folderze reklamowym z lat 1969 – 1971 dotyczącym Ami8 nie znalazłem potwierdzenia montowania takiego silnika – wszędzie występuje silnik o poj. 602 ccm.
Układ napędowy - manualna skrzynia biegów o czterech przełożeniach, całkowicie zsynchronizowana, przedni napęd.
Zawieszenie przednie i tylne – niezależne, wahacze wzdłużne, sprężyny śrubowe, amortyzatory teleskopowe.
Hamulce – tarczowe z przodu, bębnowe z tyłu, sterowane hydraulicznie, hamulec pomocniczy mechaniczny na koła przednie.
Nadwozie – samonośne, stalowe, czteromiejscowe, czterodrzwiowe.
Wymiary – długość: 3990 mm, szerokość: 1520 mm, wysokość: 1485 mm.
Masa własna – 725 kg.
Zbiornik paliwa – 31 l.
Prędkość maksymalna - 118 km/h.
Zużycie paliwa – 6,4 l/100 km.

W styczniu 1973 r. pojawiła się zmodernizowana wersja Citroëna Ami8 tzn. Ami Super. W modelu tym zastosowano pochodzące z modelu Citroën GS 4-cylindrowy silnik wraz ze skrzynią biegów, przednie hamulcami tarczowe oraz zawieszenie.
Dane techniczne:
Silnik – 4-suwowy, 4-cylindrowy, bokser, benzynowy, poj. skokowa 1015 ccm, moc 54 KM przy 6500 obr./min., umieszczony z przodu, chłodzony powietrzem.
Układ napędowy - manualna skrzynia biegów o czterech przełożeniach, całkowicie zsynchronizowana, przedni napęd.
Zawieszenie przednie - wahacze wzdłużne, leżące sprężyny spiralne w obudowach cylindrycznych (po jednej z każdej strony pojazdu - sprzężenie stronami), leżące 4 amortyzatory teleskopowe, drążki stabilizacyjne
Zawieszenie tylne – wahacze wzdłużne, leżące sprężyny spiralne w obudowach cylindrycznych (po jednej z każdej strony pojazdu - sprzężenie stronami), leżące 4 amortyzatory teleskopowe, drążki stabilizacyjne
Hamulce – tarczowe z przodu, bębnowe z tyłu, sterowane hydraulicznie, hamulec pomocniczy mechaniczny na koła przednie.
Nadwozie – samonośne, stalowe, czteromiejscowe, czterodrzwiowe.
Wymiary – długość: 3990 mm, szerokość: 1520 mm, wysokość: 1470 mm.
Pojemność bagażnika – 330 l.
Masa własna – 810 kg.
Zbiornik paliwa – 40 l.
Prędkość maksymalna - 140 km/h.
Zużycie paliwa – 8,5 l/100 km.

Produkcję Ami Super zakończono w 1976 r. a Ami8 w 1979 r.
I na koniec dla przypomnienia coupe M35 (o którym pisałem wcześniej) również powstał na bazie Ami8.
Na zdjęciach jest pokazany model Citroën Ami6 z 1963 r. Producent modelu ? dla AutoPlus. Skala 1:43.

Na zdjęciach jest pokazany model Citroën Ami6 Break. Producent modelu Eligor. Skala 1:43.

I oba razem

Citroën Dyane
Lata produkcji: 1967 – 1983
Łączna produkcja: 1443583 szt.
W pierwszej połowie lat 60-tych XX wieku sprzedaż modelu 2CV zaczęła spadać (główną przyczyną było wprowadzenie przez Renault modelu R4), wtedy zarząd Citroëna zdecydował się na opracowanie następcy 2CV. Ponieważ w tym czasie biuro konstrukcyjne Citroëna pracowało nad Projektem F (efektem tych działań był Citroën GS) opracowanie zlecono biuru konstrukcyjnemu firmy Panhard (jak wcześniej wspominałem Panhard został przejęty przez Citroëna w 1965 r.) pod kierownictwem Louisa Bioniera. W ten sposób powstał Citroën Dyane, który został zaprezentowany w lipcu 1967 r. Samochód wypełniał lukę pomiędzy 2CV i Ami6 i miał docelowo zastąpić Citroëna 2CV, ale stał się jego uzupełnieniem. Występował w dwóch wersjach różniących się wyposażeniem: Lux i Confort.
Na bazie Citroëna Dyane powstała również furgonetka: Citroën Acadiane (premiera marzec 1978 r. – koniec produkcji lipiec 1987 r.).
Dane techniczne:
Silnik – (znany z 2CV) 4-suwowy, 2-cylindrowy, bokser, benzynowy, poj. skokowa 425 ccm, moc 24 KM przy 6750 obr./min., umieszczony z przodu, chłodzony powietrzem. Kolejne wersje miały silniki 435 ccm (30 KM przy 5750 obr./min.) i 602 ccm (35 KM przy 5750 obr./min.)
Układ zasilania - gaźnik opadowy Solex typ 32 PICS
Układ napędowy - manualna skrzynia biegów o czterech przełożeniach, całkowicie zsynchronizowana, sprzęgło odśrodkowe, jednotarczowe, przedni napęd.
Zawieszenie przednie i tylne – wahacze wzdłużne, sprężyny śrubowe w obudowie cylindrycznej umieszczone poziomo pomiędzy osiami po obu stronach pojazdu, amortyzatory hydrauliczne, teleskopowe.
Hamulce – bębnowe z przodu i z tyłu (od 1978 r. tarczowe z przodu – Dyane 6), sterowane hydraulicznie, układ dwuobwodowy, hamulec pomocniczy mechaniczny działający na koła przednie.
Nadwozie – samonośne, czteromiejscowe, pięciodrzwiowe, hatchback z czterema bocznymi szybami (od 1970 r. – trzecie szyby w tylnych słupkach). Składany dach.
Wymiary – długość: 3874 mm, szerokość: 1499 mm, wysokość: 1540 mm
Masa własna – 594 - 625 kg.
Pojemność bagażnika – 343 l. Pojemność tę można było zwiększyć składając tylną kanapę.
Pojemność zbiornika paliwa – 25 l.
Prędkość maksymalna - 104 km/h / 110 km/h / 121 km/h.
Zużycie paliwa – od 4,8 do 6,1 l/100 km.

Małe kalendarium
Lipiec 1967 – Citroën Dyane (silnik 425 ccm)
Styczeń 1968 – (silnik 602 ccm)
Marzec 1968 – Citroën Dyane 4 (silnik 435 ccm)
1970 – szyba w tylnym słupku
1975/1976 – nowy grill
1977 – limitowana wersja Citroën Dyane Caban (1500 szt.)
1978 - Citroën Dyane 6 otrzymuje z przodu hamulce tarczowe
1981 – limitowane serie Dyane Capras (600 szt.) i Dyane Edelweiss (750 szt.), każdy egzemplarz na klapie bagażnika miał swój numer – oba modele wyprodukowane w Hiszpanii
Lato 1983 – koniec produkcji Citroëna Dyane

Na zdjęciach Citroën Dyane z 1968 r. Producent modelu ? dla Altaya. Skala 1:43.

Citroën 2CV Méhari
Lata produkcji: 1968 – 1987
Łączna produkcja: 144953 szt.
Samochód rozpoczął swoją historię jako prototyp przedstawiony pod koniec 1967 r. kierownictwu Citroëna przez firmę SEAB - Société d'Etudes et d'Applications des Plastiques. Właścicielem i głównym konstruktorem był hrabia Roland de la Poype [postać bardzo ciekawa: as lotnictwa myśliwskiego podczas II WŚ, był jednym z 12 francuskich pilotów, członków grupy Normandie – Niemen, która latała dla Związku Radzieckiego w latach 1942 – 1945, był jednym z czterech francuzów odznaczonych tytułem ”Bohater Związku Radzieckiego” i medalem „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941 – 1945”. Był również odznaczony Krzyżem Wielkim Francji (Legia Honorowa najwyższego stopnia). Od 1947 r. przedsiębiorca – pionier w tworzywach sztucznych.]. Projekt został zaakceptowany i wszedł do produkcji.
Konstrukcja pojazdu identyczna z 2CV (rurowa rama z przyspawanym pomostem ze stalowych rurek), ale 4 osobowe nadwozie typu cabrio wykonane zostało z ABS-u (Akrylonitryl/Butadien/Styren). Było to pierwsze na świecie zastosowanie tego tworzywa do wykonania nadwozia. Dach stanowiła demontowana, brezentowa plandeka. Silnik znany z 2CV i Dyane 6, 4-ro biegowa skrzynia biegów. Przedni napęd, zawieszenie niezależne, hamulce bębnowe.
Dane techniczne:
Silnik (znany z 2CV i Dyane 6): 2-cylindrowy, przeciwsobny (boxer), 2-cylindrowy, OHV, 2 zawory na cylinder, poj. skokowa 602 ccm, 26 KM/5400 obr./min., benzynowy, chłodzony powietrzem, umieszczony z przodu
Skrzynia biegów: manualna, 4-biegowa
Napęd: przedni
Hamulce: przednie tarczowe, tylne bębnowe
Zawieszenie: niezależne
Wymiary: długość 3500 mm, szerokość 1530 mm, wysokość 1540 mm/1640 mm (z dachem)
Rozstaw osi: 2370 mm
Rozstaw kół przednich: 1260 mm
Rozstaw kół tylnych: 1260 mm
Prześwit: 180 mm
Masa własna: 525 kg.
Ładowność: 400 kg.
Pojemność zbiornika paliwa: 25 l
Prędkość maksymalna: 121 km/h
Zużycie paliwa: 4,8 l/100 km
W roku 1987 zwiększono moc silnika do 29 KM przy 5750 obr./min.; w 1979 r. zastosowano przednie hamulce tarczowe (z Ami).
W 1979 r. pojawia się wersja z napędem na cztery koła (w odróżnieniu od 2CV Sahara z jednym silnikiem). W stosunku do wersji z napędem na przód zmieniła się długość (1685 mm) i masa własna (715 kg). W 1980 r. wszystkie hamulce wersji 4x4 są tarczowe. Koniec produkcji Méhari 4x4 – rok 1983; wyprodukowano ok. 1300 szt.
Do roku 2010 zachowało się 1213 sztuk.
Szerokiej publiczności Méhari został tradycyjnie zaprezentowany na październikowym Salonie Samochodowym w Paryżu w 1968 r., natomiast premiera prasowa odbyła się 16 maja 1968 roku na terenie pola golfowego w Deauville. Twórcą owego „Show w amerykańskim stylu” był Jacques Wolgensinger, ówczesny szef działu PR Citroëna. Jednym z oryginalnych pomysłów było wręczenie każdemu z zaproszonych gości białego Citroëna Méhari z pilotażowej serii, „na wyposażeniu” którego był żywy królik - biały z niebieskimi oczami. Dziennikarze przemieszczali się po polu golfowym, gdzie spotkali 8 różnych inscenizacji, w których pokazano pełen wachlarz możliwości wykorzystania tego pojazdu. Każdej prezentacji towarzyszyły dwie modelki. Można było obejrzeć na przykład obraz pt. „polna piękność”, prezentację „straż pożarna”, „służby specjalne”, itp. Dwie modelki ożywiające obraz „Méhari plażowe”, musiały w to raczej chłodne, majowe popołudnie wystąpić w kostiumach kąpielowych. Wspomnienie, które wyniosły z tego wydarzenia było z pewnością chłodne.

Czas na prezentację modeli.

Na zdjęciach Citroën Méhari z 1972 r. Producent modelu ?. Skala 1:43.

Na zdjęciach Citroën Méhari z 1978 r. Producent modelu Universal Hobbies. Skala 1:43.

I oba razem:

Citroën 2CV Hermes
Rok produkcji: 2008 (model bazowy – 1989)
Łączna produkcja: 1 szt.
60-ta rocznica prezentacji modelu 2CV została uhonorowana przez firmę Hermes zaprezentowaniem specjalnej wersji Citroëna 2CV Hermes. Został on pokazany na wystawie upamiętniającą ten legendarny model Citroëna w Muzeum Nauki w Paryżu (Cité des Sciences et de l'Industrie). Wystawa była prezentowana od 15 kwietnia do 30 listopada 2008 r.
Przeróbce poddano wersję Citroëna 2CV 6 Spécial z 1989 r. Nadwozie pomalowane zostało na brązowo, a wnętrze otrzymało skórzane wykończenie tapicerki. Z brązowej skóry wykonana została także kierownica, wykończenia dźwigni zmiany biegów, kierunkowskazów i wiele innych detali.
Doceniając pracę wykonaną nad odrestaurowaniem tego modelu, Citroën pokazał ten egzemplarz na swoim stoisku 7 października 2008 na Salonie Samochodowym w Paryżu.
Tak wygląda Citroën 2CV Hermes

Źródło zdjęć: [link widoczny dla zalogowanych]

Na zdjęciach Citroën 2CV Hermes z 1989 (2008) r. Producent modelu Ixo. Skala 1:43.

A teraz o furgonetkach

Citroën 2CV Fourgonnette
Lata produkcji: 1951 - 1978
Łączna produkcja: 1246335 szt.
W okresie powojennym było duże zapotrzebowanie na samochody dostawcze i Citroën postanowił wprowadzić taki samochód do oferty. Konstrukcja Citroëna 2CV okazała się bardzo łatwa do przeprojektowania na furgonetkę. Konstruktorom przyświecały trzy hasła: solidny, praktyczny i ekonomiczny. Już w październiku 1950 r. na Salonie Samochodowym w Paryżu zaprezentowano 2CV Furgonnette. O sukcesie pomysłu świadczy fakt, że czas oczekiwania na realizację zamówienia sięgał nawet 6 lat.
Małe kalendarium:
1951 – rozpoczęcie produkcji i sprzedaży Citroëna 2CV AU
Dane techniczne 2CV AU:
Silnik: dwucylindrowy, czterosuwowy, boxer, benzynowy, poj. skokowa 375 ccm (12 KM przy 3500 obr./min.)
Skrzynia biegów – trzy biegi do przodu + wsteczny, wszystkie zsynchronizowane.
Napęd - na koła przednie, wał kardana.
Układ hamulcowy – hamulce bębnowe na wszystkie koła, hydrauliczne
Ładowność - 250 kg + kierowca
Wymiary - długość: 3,60 m, szerokość: 1,50 m wysokość: 1,61 m
Pojemność użytkowa – 1800 l
Prędkość maksymalna - 60 km/h
Zużycie paliwa - 5 – 6 l/100 km
1954 – modernizacja 2CV AU do 2CV AZU (analogicznie jak 2CV A do AZ). W tym modelu montowano silnik o poj. skokowej 425 ccm. Pojawia się możliwość łatwego przekształcenia furgonu w czteroosobowy samochód dzięki opcji szyb bocznych i tylnej kanapy (wersja AZU G).
1956 – koniec produkcji 2CV AU
1963 – koniec produkcji 2CV AZU
1963 – kolejne modyfikacje i wprowadzenie do produkcji 2CV AK 350. Najważniejsze zmiany: silnik 602 ccm z Ami6, a co za tym idzie większa ładowność (350 kg). Pozostała wersja z możliwą transformacją w samochód osobowy (2CV AK G 350).
1970 – koniec produkcji 2CV AK 350
1970 – kolejne modernizacje i powstaje największa ze wszystkich furgonetek 2CV tj. wersja 2CV AK 400. Podwyższenie mocy silnika o 3 KM, bez zmiany pojemności skokowej, skutkuje zwiększoną ładownością (400 kg). Dzięki powiększeniu tylnych drzwi i podwyższeniu tylnej części łatwiejszy jest załadunek.
1978 – koniec produkcji 2CV AK 400

Na zdjęciach jest pokazany model Citroën 2CV Furgonnette (1956 – 1958). Producent modelu ? dla Altaya. Skala 1:43.

Citroën Acadiane
Lata produkcji: 1978 - 1987
Łączna produkcja: 253393 szt.

W marcu 1978 r. Citroën 2CV AK 400 został zastąpiony przez Citroëna Acadiane. Był to samochód dostawczo-osobowy zbudowany na bazie modelu Dyane. Pozwalał przewozić dwie osoby i ładunek. Produkcję zakończono w lipcu 1987 r.

Dane techniczne:
Silnik - dwucylindrowy, czterosuwowy, boxer, benzynowy, poj. skokowa 602 ccm (29 KM przy 5750 obr./min.)
Skrzynia biegów – cztery biegi do przodu + wsteczny, wszystkie zsynchronizowane.
Napęd - na koła przednie.
Układ hamulcowy – hamulce bębnowe na wszystkie koła, hydrauliczne
Ładowność - 680 kg + kierowca
Wymiary - długość: 4030 mm, szerokość: 1500 mm wysokość: 1825 mm
Pojemność użytkowa – 2270 l
Prędkość maksymalna - 96 km/h
Masa – 1155 kg
Zużycie paliwa – 5,7 – 7,2 l/100 km

Na zdjęciach jest pokazany model Citroën Acadiane. Producent modelu ? dla Altaya. Skala 1:43.

Na zdjęciach jest pokazany model Citroën Acadiane wersja 6-cio kołowa. Producent modelu Eligor dla AutoPlus. Skala 1:43.

I Acadiane z Dyane

cdn. w co głęboko wierzę

Czy te trzyosiowe "cytrynki" to w jakimkolwiek przypadku wyrób fabryczny lub "z błogosławieństwem" fabryki? Czy bardziej indywidualne wytwory, czy może jakies lokalne, male serie?

Przemku, te trzyosiowe (i nie tylko) cytrynki są raczej wytworem rzemieślniczym. Konstrukcja 2CV i pochodnych (silnik z przodu, przedni napęd, ramowa konstrukcja podwozia) pozwala miłośnikom przeróbek na dowolne konstrukcje. Przykłady tu:
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

Natomiast temat "błogosławieństwa fabryki" (to też moje przypuszczenie) - Citroen śledzi takie rozwiązania i czasami z nich korzysta, czego najlepszym przykładem jest 2CV Sahara.

Z 2CV to tak samo jak u nas z Maluchem. Od różnych odmian cabrio, pick-up, buggy, stylizacji na Mercedesa do całkowicie zmienionej karoserii.
Ciekawi mnie jednak znany model w 1/43 Citroen DS, który ma 2 osie z przodu i 3 z tyłu. Wygląda bardziej jak jacht. Jakie mogło być jego zastosowanie?
Link do modelu [link widoczny dla zalogowanych]

Abrimaal - z maluchem było gorzej niż z 2CV (nadwozie samonośne malucha wymagało większej pracy z utrzymaniem sztywności). Co do DS-a wyjaśnienie tutaj:
[link widoczny dla zalogowanych]

Dziś uzupełnienie kolekcji Traction Avant’ów, które możliwe było dzięki paryskiej miniakcji Piotra. Tym razem wersja furgonetki.

Na zdjęciach pokazany jest model Citroën Traction Avant 11BL Fourgonnette Danoise. Producent modelu: Norev. Skala 1:43.

cdn. w co głęboko wierzę

Takiej wersji "jedenastki" nie znałem. Ciekawy model.

PS do poprzedniego wpisu.

Citroën Traction Avant 11 Commerciale w wersji furgon (dziś to nadwozie nazywamy potocznie blaszak) był produkowany tylko i wyłącznie w fabryce Citroëna w Kopenhadze, stąd w nazwie „Danoise” – duński. Miniatura przedstawia wersję z 1950 r.

Poprzedni wpis o Citroënie 2CV i jego pochodnych przeniósł nas od roku 1936 do czasów współczesnych (Citroën 2CV Hermes – 2008 r.), ale za sprawą Mini Akcji Paryskiej (Piotrze - jeszcze raz wielkie dzięki!) wracam do pierwszych lat działalności firmy Citroën. Dzisiejszy wpis poświęcam pojazdom Citroën z półgąsienicowym układem jezdnym systemu Kégresse’a czyli Citroën-Kégresse-Hinstin Autochenilles.
André Citroën wprowadzając na rynek w 1919 roku model Citroëna 10 HP Typ A miał świadomość zapotrzebowania na pojazd, który będzie mógł przemieszczać się w ekstremalnych warunkach i w każdym terenie zarówno w śniegu, piachu lub błocie. Taki pojazd mógłby znaleźć zastosowanie w rolnictwie, w turystyce, w celach wojskowych i innych zastosowaniach specjalnych. Logicznym było zastosowanie napędu gąsienicowego. W tym celu, w 1920 roku André Citroën nawiązał współpracę z pionierem stosowania i autorem półgąsienicowego układu jezdnego w samochodach, którym był Adolphe Kégresse (pierwsze projekty – 1909; patent na „półgąsienicowy układ jezdny systemu Kégresse’a” – 1913). Na mocy porozumienia Citroën odkupił prawa do produkcji samochodów z półgąsienicowym układem jezdnym, a Adolphe Kégresse wraz z inżynierem Jacquesem Hinstinem uzyskali fundusze na produkcję i dalszy rozwój układu jezdnego.
Na zdjęciu poniżej: André Citroën (obok kierowcy), Adolphe Kégresse (za kierownicą) i Jacques Hinstin (z tyłu) w prototypie Autochenille na bazie Citroëna Typu A.

Foto: źródło internet

W tym samym roku (1920) powstał prototyp na bazie Citroëna 10 HP Typ A.

Foto: źródło internet

Pierwszym komercyjnym modelem był Citroën-Kégresse-Hinstin K1, który powstał na bazie Citroëna 10 HP Typu B2.
Pojazdy z półgąsienicowym układem jezdnym Citroën produkował od 1921 do 1940 roku. W poszczególnych latach produkowano modele z różnymi typami układu jezdnego, bazowano na różnych modelach osobowych lub ciężarowych oraz różnicowano zastosowania tych modeli.
Zestawienie - Pojazdy Citroën-Kégresse-Hinstin
W poniższym zestawieniu podano model układu jezdnego (np. K1); lata produkcji (np. 1921 – 1924); bazowy model Citroena (np. 10HP Typu B); inne informacje (np. udział w wyprawach itp.)
A. Pojazdy dla różnych zastosowań:
• K1 1921 – 1924 (10HP Type B) La Crosiére Noire
• P4T 1924 – 1925 (10HP B2/B10/B12)
• P7T 1925 – 1927 (B12, ulepszony system układu jezdnego)
• P7T Bis 1927 – 1928 (wzmocnione gumowe gąsienice)
• P10 1928 – 1929 (B14G i C4)
• P17 1929 – 1934 (P17A-B14, P17B-C4F, P17C-C4G) La Crosiére Jaune
• P15N 1928 – 1934 (C6)
• P19 1929 – 1935 (C6) La Crosiére Jaune
• P20R 1936 (C6)
B. Pojazdy dla przemysłu, rolnictwa i celów wojskowych:
• P14 1930 – 1940
• P26 1932 – 1934 (C6 wersja ciężarowa)
• P107 1935 – 1940
C. Pojazdy specjalne w krótkich seriach:
• P6 1924 – 1925 (Odbiorca: Compagnie Transafricaine Citroën)
• P2T 1924 – 1925 (Odbiorca: Compagnie Transafricaine Citroën)
• P21 1931 – 1936 La Crosiére Jaune
• P112 1936 (Prototyp T45 – miał zarówno koła tylne jak i napęd gąsienicowy)
D. Pojazdy wyłącznie dla celów wojskowych:
• P16 1927 – 1928
• P20C 1930
• P28 1931 – 1932
• P104 1934
• P103 1935 (Prototyp – pojazd gąsienicowy (bez kół przednich))

Ogółem powstało 5795 sztuk. Liczba ta jest najprawdopodobniej zaniżona, ponieważ obejmuje pojazdy wyprodukowane do 1938 roku; niektóre źródła mówią o 6500 szt.

Wyprawy
Aby zwrócić uwagę na swoje pojazdy z półgąsienicowym układem jezdnym Citroën organizuje wyprawę przez Saharę (jest to tzw. Ekspedycja Transsaharyjska - Traversée du Sahara). Samochody pokonują trasę ok. 4000 km z Tukkurt w Algierii do Timbuktu w Mali i z powrotem od 17 grudnia 1922 roku do 7 marca 1923 roku.
Zdjęcie poniżej przedstawia André Citroëna przy mapie z trasą wyprawy.

Źródło Internet

Po sukcesie wyprawy przez Saharę Citroën organizuje drugą wyprawę afrykańską tzw. Czarną Wyprawę – La Croisière Noire. 16 uczestników, w ośmiu samochodach Citroën z półgąsienicowym układem jezdnym wyrusza 28 października 1924 roku przez cały kontynent afrykański, z północy na południe – od Baszszar w Algierii do Kapsztadu w RPA. Po pokonaniu trasy 20000 km wyprawa kończy się 26 czerwca 1925 roku.
W 1928 roku zapada decyzja o podjęciu przygotowań do kolejnej wyprawy. Tym razem jest to ekspedycja przez kontynent azjatycki, która ma udowodnić, że „Jedwabny szlak” można przebyć samochodem. Była to tzw. Wyprawa Żółta – La Croisière Jaune. Historia 3-letnich przygotowań i problemów z tym związanych jak i sama realizacja ekspedycji jest materiałem na osobną książkę, więc nie będę jej tu prezentował. Podsumowując: start 40 uczestników, w 14 pojazdach gąsienicowych następuje 4 kwietnia 1931 roku w Bejrucie i po przebyciu 12115 km kończy się 12 lutego 1932 roku w Pekinie. Trudność tej ekspedycji polegała na tym, że odbywała się w różnych, ekstremalnych warunkach klimatycznych (po drodze pokonano m.in. Himalaje i Pustynię Gobi).

Nie wszystkie ekspedycje kończyły się spektakularnymi sukcesami. Ponieważ są to informacje rzadko spotykane muszę wspomnieć o dwóch takich, które zakończyły się porażkami.
Biała Wyprawa - La Croisère blanche. 4 lipca 1934 roku wyprawa 17 osób w pięciu samochodach wyrusza z Edmonton w Kanadzie. Po dotarciu do Gór Skalistych wyprawa napotkała nieprzewidziane, ulewne deszcze. Skutkiem tego było utopienie trzech pojazdów w wezbranej rzece, a dwa pozostałe ugrzęzły w błocie. Niechlubny powrót uczestników do Edmonton odbył się najpierw konno, a potem pociągiem gdzie 24 października 1934 roku wyprawa się zakończyła.
II Ekspedycja Antarktyczna Admirała Richarda E. Byrda, która odbyła się w latach 1933 – 1935 miała m.in. na wyposażeniu trzy samochody półgąsienicowe Citroëna. Niestety pojazdy te były szykowane do jeżdżenia po pustyni, a nie w Antarktyce i pomimo zamontowania płóz na przednich kołach nie zdały egzaminu w tak ekstremalnych warunkach.

Wątek polski w historii pojazdów półgąsienicowych Citroëna.
Polska była największym, zagranicznym odbiorcą tych pojazdów do celów wojskowych. Dla zainteresowanych tym tematem polecam stronę: [link widoczny dla zalogowanych]

Niektóre dane techniczne wybranych modeli

Wersja Rodzaj silnika Pojemność skokowa Moc Prędkość maksymalna
K1 (B2) 4-cylindrowy 1452 ccm 20 KM przy 2100 obr./min 45 km/h
P10 (B14G/C4) 4-cylindrowy 1539 ccm 45 km/h
P17B (C4F) 4-cylindrowy 1767 ccm 32 KM przy 2700 obr./min 45 km/h
P17C (C4G) 4-cylindrowy 1628 ccm 30 KM przy 3100 obr./min 45 km/h
P15N 6-cylindrowy 2442 ccm 45 KM przy 3000 obr./min
P15NK 6-cylindrowy 3015 ccm 45 km/h
P15NB (N75) 6-cylindrowy 2650 ccm 56 KM przy 3200 obr./min 45 km/h
P19 (C6F) 6-cylindrowy 2442 ccm 45 KM przy 3000 obr./min 40 km/h
P20R 6-cylindrowy 2650 ccm 56 KM przy 3200 obr./min
P21 (C6G) 6-cylindrowy 2650 ccm 50 KM przy 3000 obr./min
P107 4-cylindrowy 3454 ccm 60 KM przy 3000 obr./min 46 km/h

Dla chętnych na więcej informacji o wszystkich modelach Citroën-Kégresse-Hinstin Autochenilles polecam opracowanie:
[link widoczny dla zalogowanych]

źródła:
[link widoczny dla zalogowanych]
xx.wikipedia.org gdzie xx = pl; fr; en; sk
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
www.citroen.fora.pl
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
auto-era.pl
aventure-citroen-min.forumchti.com

Czas na zdjęcia modelu, na których jest pokazany Citroën Autochenille P17 na bazie Citroëna C4 z 1931 r. Model brał udział w Żółtej Wyprawie i miał identyfikator* „Złoty Skarabeusz” (Scarabée d’Or). Producent modelu: Universal Hobbies. Skala 1:43.

* każdy pojazd Citroëna uczestniczący w wyprawach zarówno w Wyprawie Trans saharyjskiej, Czarnej jak i Żółtej miał swój identyfikator. Na rys. poniżej niektóre z nich:

Źródło: Internet (wikipedia)

cdn. w co głęboko wierzę

Uwielbiam Twoje prezentacje modeli Hurra

Solidna i konkretna, a jednoczęśnie skondensowana porcja wiedzy. Dzięki!
Piwo

Magu - wielkie dzięki.

Zanim będę Was „męczył” kolejna porcją historii modeli Citroënów nadszedł czas na pokazanie modeli, które znalazły się w mojej kolekcji, a stanowią uzupełnienie poprzednich wpisów. Trafiły one do mnie dzięki możliwości skorzystania z zakupu w aukcjach organizowanych przez Piotra i Marcina oraz wyprzedaży modeli u Ryszarda. Jeszcze raz - wielkie dzięki.

Zaczynamy:

Citroën Typ 8 500kg Rosalie 1934 r. w barwach Poczty. Producent modelu: Universal Hobbies. Skala 1:43.

Citroën Type 8 500kg Rosalie camionnette 1932 r. (ew. 1934) w barwach Bénédictine. Producent modelu: Eligor. Skala 1:43.

I zdjęcia rodzinne Rosalie:

Oba furgony:

Citroën Traction Avant 11B Chrome 1954 w wersji „Tour du Monde en Traction”. Producent modelu: Universal Hobbies. Skala 1:43.

A na koniec 2 x 2CV.
To jest pierwszy model Citroëna produkcji Minichamps w mojej kolekcji – piękny model.
Citroën 2CV6 Club 1978. Producent modelu: Minichamps. Skala 1:43.

Citroën 2CV6 Club 1981. Producent modelu: Vitesse. Skala 1:43.

I oba razem:

cdn. w co głęboko wierzę

Wysłany: Śro 7:55, 29 Mar 2017

W ostatnim czasie moja kolekcja została uzupełniona o kolejny model Citroëna z półgąsienicowym układem jezdnym systemu Kégresse’a (Maćku - podziękowania i ukłony).

Na zdjęciach pokazany jest Citroën Autochenille na bazie Citroëna C4F z 1930 r. w wersji strażackiej. Producent modelu: Micarola. Skala 1:43.

Zdjęcie rodzinne:

cdn. w co głęboko wierzę

Dzięki kolejnej Akcji zakupowej we Francji organizowanej przez Piotra (jeszcze raz wielkie podziękowania) trafił do mojej kolekcji ciekawy model paryskiej taksówki. Jest to Citroën 10 HP Type B2 z 1924 r., z którym związana jest historia Przedsiębiorstwa Taksówkowego Citroën (Taxis – Citroën société anonime). W 1924 r. zakończono modernizację układu drogowego w Paryżu, co skłoniło A. Citroëna do założenia spółki Taxis – Citroën o kapitale 15000000 franków. Poniższe zdjęcie przedstawia papier wartościowy tej spółki o wartości 100 franków wystawiony 5 lutego 1924 roku z faksymilą podpisu A. Citroëna.

Założeniem A. Citroëna było to, aby taksówki były wygodne i ładne. Pierwsza seria taksówek powstała na bazie Citroëna 10 HP Type B2 z nadwoziem Landaulet (część dachu jest sztywna, a cześć pokryta brezentem lub innym materiałem, która może zostać odkryta). W późniejszym okresie wzmocniono podwozie – model nazwano Type B5. Kierowcy tych pojazdów zostali starannie wybrani na drodze rekrutacji, tak aby zapewnić klientom wysoką jakość usługi, lepszą od istniejącej konkurencji. Stworzono również dedykowaną sieć serwisową dla taksówek marki Citroën (serwis obsługiwał zarówno auta należące do spółki Taxis – Citroën, jak i należące do niezależnych taksówkarzy). W 1927 r. aby zapewnić większy komfort i możliwość przewiezienia trochę większego bagażu jako taksówka zostaje wprowadzony Citroën Type B14 w nadwoziu typu sedan – była to pierwsza taksówka z tym typem nadwozia, co przełożyło się na natychmiastowy sukces komercyjny. Częstym widokiem było przepuszczanie przez klientów dwóch, trzech czasem czterech wolnych taksówek innych marek i korzystanie z aut Citroëna. W 1931 r. następuje kolejna zmiana taboru – tym razem na Citroëna C4. W tym czasie (rok 1931) na ulicach Paryża jeździło ok. 20000 taksówek w tym 12378 szt. było marki Citroën, z czego 2498 szt. należało do spółki Taxis – Citroën. Taksówki Citroën w 1931 r. przejechały łącznie ok. 96 mln kilometrów przewożąc 29 mln pasażerów. W 1936 r. w następstwie upadłości firmy Citroën bracia Michelin odsprzedali spółkę Taxis - Citroën firmie Peugeot.

W 1966 r. firma Safir wypuściła na rynek model Citroëna 10 HP Type B2 z 1924 r. w wersji Taxi. Model występuje w kolorach czerwono – czarnym i żółto – czarnym oraz ma zamknięty brezentowy dach. W 1968 r. Safir wypuścił model tego samochodu z odkrytym dachem, który nie trafił do sprzedaży detalicznej, natomiast dostępny był tylko na stacjach benzynowych Mobil.

Na zdjęciach pokazany jest Citroën 10 HP Type B2 z 1924 r. w wersji Taxi. Producent modelu: Safir. Skala 1:43.

cdn. w co głęboko wierzę